Een wit kleedje gespannen in een cirkel

Een gehaakte cirkel, als verbinding tussen ’toen’ en ‘nu’.
Er zijn vroeger zoveel mooie kleedjes gehaakt. Elk kleedje was een uiting van liefdevolle zorg van vrouwen van wie de meesten nu niet meer bij ons zijn.
Elk kleedje is met vaardigheid en toewijding gemaakt, en diende het doel om het eigen huis gezellig te maken.
Toen de mode veranderde, werden vele kleedjes weggedaan. Ze werden ouderwets bevonden en het mooie werd niet meer gezien. De mensen die ze maakten, werden ook ‘ouderwets’ bevonden.

Nù zijn kleedjes haken weer hip en trendy. Ze worden in cirkels gespannen en voor het raam gehangen. Ik deed nu ook mee, en spande zojuist mijn eerste kleedje (niet zelf gehaakt) in een cirkel. Een bosje fluitekruid erbij, wat ik gister ‘in de wijk’ plukte.

Terwijl ik zo op de zondagochtend bezig was met ‘spannen’, liet ik m’n gedachten gaan. Vandaag de eerste zondag in mei. De natuur juicht, maar we zien er minder van dan anders. We denken aan de moeders die niet meer meemaken dat hun kleedjes nu weer de moeite waard worden bevonden. En we denken aan de vele anderen die in de afgelopen 75 jaar hebben geleefd. En we denken aan de velen die dat niet konden, omdat ergens in die verschrikkelijke oorlog hun leven werd ontnomen. Zij hebben nooit zo’n kleedje kunnen haken.

Ik wordt er weemoedig van. En dat is ook goed. Ik vind het een zondag om ook onze handwerkrijkdom te zien in het licht van het verleden.
Het is nu: spannen en weer ontspannen.
Daar is deze zondag voor.