Een zomerdag in juni

We gingen wandelen. Gewoon even eruit. Even op adem komen. Het moest alleen wel ergens zijn waar we telefonisch bereikbaar zijn. Ach, wat is dit toch eigenlijk allemaal bijzonder. Het landschap stemt tot stilte en rust. En wéér die gedachten aan vroeger: “Zo heeft m’n schoonmoeder het vroeger ook allemaal meegemaakt. Het opgroeien op een boerderijtje, de verbondenheid met het land. Toen we hier vanmorgen liepen, leek het net of we plaatsvervangend weer terug waren in haar tijd.

We liepen een pad in en daar werden we gebeld. Iemand van de familie wilde graag weten hoe het ging. “Ik ga zo weer naar haar toe”, zei m’n man, daar midden in de natuur. “We zijn om de beurt bij haar. Haar ademhaling wordt steeds zwakker.” Om over dit pad te kunnen lopen, moesten we over een hekje klimmen. “Doodlopende weg” stond op een bordje, en dat leek ons wel toepasselijk. Een ander bordje vermeldde dat dit weggetje tussen zonsopgang en zonsondergang was opengesteld. En we hadden het nagezocht op internet: hier wilden we wat zoeken.

En toen werd ònze ademhaling juist wat heviger: Dáár! Een heel veld vol! Het is een verborgen plekje. Als je het weet, mag je ze daar gaan zoeken: Orchideeën! Dit is de Gevlekte Orchis en er stonden er honderden! En toen sloeg opeens de ontroering bij me toe. Orchideeën!! Ik weet nog hoe m’n vader helemaal enthousiast werd als ik met hem wandelde en als hij er wel eens één vond. Op een paar plekken in Nederland groeien ze nog. En weer. Zo mooi! M’n schoonmoeder ging niet zelf op zoek maar zij pakte het anders aan: ze vond het heerlijk als al haar bezoek een orchidee meenam. Zo’n grote, met een lange steel. Die stonden bij haar op een rijtje op haar vensterbank en toen ze ziek werd, verhuisden we de orchideeën met haar mee. In de kamer waar haar sterfbed nu staat, deed een zuster een paar dagen geleden de gordijnen dicht. De orchideeën waren niet meer te zien. Ik haalde ze weer tevoorschijn en zette ze overal in de kamer neer. Nu sterft ze tussen de orchideeën.

Aan het eind liep het pad inderdaad dood. Wij gingen weer terug. Langs het orchideeënveldje. Maar zij moet nog iets verder.