Een zwart tasje voor de zakdoekjes
We gingen kijken bij het verse graf van mijn moeder. Vinden jullie het raar, zo’n foto? Ik wil niet confronterend zijn, maar we nemen nu eenmaal makkelijker foto’s dan vroeger. Als ik er commentaar op krijg, dan haal ik dit blogje wel weer weg.
Het was goed om daar even te staan. De herinneringen zijn ook nog ‘vers’. Nog zo indringend. Onbevattelijk wil ik het niet noemen, want je gaat daar juist naar toe om het wèl te kunnen bevatten. Om er even te mijmeren en te mournen.
Het was ook zo plotseling allemaal. Een week geleden leefde ze nog. Een week geleden was ik eindelijk even op vakantie. We wisten we nog niet wat er zou gaan gebeuren. Een week geleden was het ook nog zomer. En de begrafenis was ook nog op een nazomerdag. Nu was de herfst gekomen. Er waren wat takjes gevallen. Ik raapte ze op, speelde er even mee.
Je staat daar wat, je praat daar wat. Je denkt daar wat en je voelt daar wat.
Je bukt wat, en dan recht je je rug weer.
Er zaten zakdoekjes in m’n zwarte tasje.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
4 gedachten over “Een zwart tasje voor de zakdoekjes”
Het is een prima foto, als je niets gezegd had was het niet eens duidelijk geweest dat het het graf was. Het is jouw blog, jouw manier van verwerken en daar mag eigenlijk niemand wat van zeggen. Dan kan men ook wel commentaar leveren op een rouwshawl op een rouwauto, of op een rouwkaart. Ik vind het alleen maar bewonderenswaardig, hoe je er mee bezig bent. Het kan zijn dat deze periode toch in de loop der tijd waziger wordt, door alle emoties en belevenissen, en dan heb jij nog een duidelijk soort dagboek. Ga dus gewoon door zoals het jou goeddunkt. Het was toch al zo’n achtbaan voor jullie de afgelopen week. Sterkte!
Aan de foto zie je niet dat het een graf is, wel dat het herfst is. Mooie foto. Passend bij de gebeurtenis. Er is een einde maar toch ook weer een begin. Hartelijke groeten Beerta
Bedankt voor jullie reacties Hennie en Beerta. Sowiso ben ik blij met meeleven (dankjewel dus), maar in deze reactie wil ik nu alleen even ingaan op dit blogje. Na jullie reacties heb ik dan inderdaad die andere foto er nog bijgevoegd. Daarop is wel duidelijk te zien dat het een graf is. Over sommige foto’s aarzel ik wel, en ik ben dus blij dat jullie laten weten dat die aarzeling niet nodig is, en dat het wordt gewaardeerd dat ik het op mijn eigen manier doe en erover blog.
Ik merk ook bij mezelf dat als ik nu ook nog overal over moet aarzelen, dat het dan wel heel ingewikkeld wordt (wat het toch al is). Ik wil me graag ‘vrij’ voelen in dit hele proces, maar het is zo ongewoon en heftig. Nou, pff….
De dood hoort bij het leven. Die kun je wel wegstoppen maar dan stop je je hoofd in het zand ( )
Je hebt al zoveel met ons gedeeld op je blog…dus heel begrijpelijk dat je dit ook deelt.
Samen erover praten…jullie samen…die nu ineens wees zijn geworden. Die navelstreng is definitief doorgesneden.
Samen erover praten…of nou ja…jij schrijft en wij lezen…maar dat voelt ook als een gesprek.
Ach…ik weet de woorden niet te vinden. Maar weet dat ik wel begrijp wat jij voelt…vorig jaar namen wij ook afscheid van een moeder….mijn schoonmoeder. Maar elke dag is ze nog wel bij ons.
En daar ben ik blij om.
Want dood ben je pas als je bent vergeten….