Eeuwigheidszondag
Op eeuwigheidszondag sluit de kerk het jaar af en een week later begint het kerkelijk jaar dan opnieuw met advent.
Op de laatste zondag van het kerkelijk jaar worden de overledenen herdacht en in het bijzonder degenen die in het afgelopen jaar zijn overleden. Hun namen worden genoemd en soms worden er kaarsjes aangestoken als teken van verbondenheid. Het licht roept het licht van Pasen in herinnering. Eeuwigheidszondag is daarmee geen afsluiting, geen terugkijken, maar juist vooruit zien naar een tijd die nog komen gaat. Want dat is wat christenen in alle eeuwen telkens hebben doorgegeven. Er is licht aan het einde van de rit.
Het stilstaan bij de vergankelijkheid van het leven is bij uitstek iets wat je ook sàmen moet doen. Er zijn veel mensen die in hun eentje verdriet hebben om het gemis van een dierbare die is overleden. Maar het is juist zo goed om (bijvoorbeeld op deze zondag) die naam nog eens te horen, en die naam nog eens zelf uit te spreken. En om te merken: anderen denken óók nog aan mijn gemis. En voor hen was die persoon óók belangrijk. Dat steunt.
Ik ervaarde iets van die bemoediging toen ik deze week een mail kreeg van een bloglezeres, met een ‘in memoriam’ van de vrouw waar ik afgelopen zomer over schreef. Ze was een doctor in oude talen en ze was ook mijn oudste bloglezeres en daarom vond ik dat ik ook op mijn blog over haar kon schrijven. Nu publiceerde een landelijke krant voorafgaand aan deze ‘eeuwigheidszondag’ een in memoriam van verschillende mensen en daar was ook het memoriam van deze docente bij. Een bloglezeres las dat en legde de link dat dit de vrouw was waar ik van de zomer over had geschreven en ze stuurde het naar me toe. Dat vond ik mooi. We denken nog aan haar, en we denken aan elkaar!
Al een maand is mijn blogje “De mensen van voorbij” mijn meest-gelezen blogje. Dat betekent denk ik dat dit gedicht een bemoediging is voor veel anderen. Het geeft herkenning en troost. We denken aan hen die ons dierbaar waren, en voelen ons met hen verbonden.
Ik wens een ieder die het steun geeft van harte een goede zondag toe, in het denken aan degenen die jullie lief waren en moeten missen.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
3 gedachten over “Eeuwigheidszondag”
Door je blog kom ik niet enkel meer of handwerk te weten en de zin om die oude tijdschriften en boeken weer eens te ontdekken, maar kom ik ook veel te weten over de gewoonten in Nederland, die eigenlijk toch zo verschillend zijn van datgene in België. In België zijn er niet zoveel tradities meer waar men naartoe kan leven. één is er gelukkig nog echt overgebleven, maar verwaterd jammer genoeg ook. Wij vieren ons overledenen op 1 november. In sommige kerken wordt er nog eens aan gedacht met een bijzondere viering, maar ook al niet overal meer. Tot voor enkele jaren terug, werden de week voor Allerheiligen de graven opgepoetst, ging men op 1 november steevast met chrysanten en op Allerzielen ging men nog eens naar het kerkhof. Bij mijn ouders thuis aten we op Allerheiligen ieder jaar hutsepot. Maar dit jaar zag ik nog weinig mensen graven poetsen, en de meeste bloemen stonden er al de week voor Allerheiligen, op Allerheiligen zelf waren ik en mijn man bijna alleen op het kerkhof. Ik vind het dan ook jammer dat bij ons deze tradities verloren gaan, maar vind het leuk te lezen over jullie tradities.
Bedankt voor je uitgebreide reactie Lut. Ik begrijp dat je het jammer vindt dat de traditie van met elkaar naar het kerkhof gaan verdwijnt. Want juist het gezamenlijke element, dat je daar met ànderen bent die ook rouwen om een dierbare, dàt is juist ook troostvol denk ik. Iets daarvan bracht ik in m’n blogje onder woorden, dat ik het bijzonder vond dat er een “in memoriam” in de krant stond en dat iemand dat toestuurde zodat ik weet dat heel veel mensen óók aan haar terugdachten. Jùist dat gezamenlijke aspect denk ik dat troostend is.
Hallo Margriet,
Ook ik vind je geborduurde gedicht erg mooi en zou het ook graag borduren. Heb je er een patroon van? Of heb je het zelf bedacht