Einde Vroom & Dreesmann

Je wilt er toch even geweest zijn, bij V&D. Niet gelijk de eerste dag dat ze weer opengingen voor de uitverkoop, want dat leek me te druk. Maar een paar dagen later. Om even de sfeer te proeven. Daar was ik gauw achter: die was er niet meer. Geen V&D-sfeer-meer. Alleen maar heel veel mensen die tussen de overgelaten schoenen en stationary nog wat voordeeltjes probeerden te vinden. De grote partijen zijn al opgekocht en de klanten mogen nog wat snuffelen tussen de restjes. Des te meer tijd heb je om nog wat te mijmeren over het verleden. V&D als trekpleister in de stad voor ons als tieners, twintigers, dertigers en vijftigers. In elke leeftijdsfase was er wel wat te zoeken en te kopen daar. En dat is nu voorbij. Ik vond het wel leuk om nog wat foto’s te nemen. Vanaf de roltrap: een stroom mensen naar boven en een stroom mensen naar beneden. Allemaal op zoek naar koopjes. Eigenlijk is het gewoon een klucht en door dan een foto te nemen geniet ik daar ook van. Omhoog en omlaag met die trap: dat is toch geinig? Ik beleefde weer dat gevoel als jonge tiener die voor het eerst met de bus naar de stad ging, helemaal naar V&D, om daar een boekje van Enid Blyton te kopen. Dat gevoel dat ik in m’n eentje die roltrap opging kwam weer bij me boven.

Terwijl haar familie het Dreesmann-concern opbouwde, ging dochter Cécile een eigen weg en bouwde een persoonlijk borduurwereldje op. Ze maakte een hele ontwikkeling door en in één van haar boeken schetst ze die ontwikkelingsgang. Eén van de hoofdstukken uit haar levensbeschrijving heet “Van Vroeger naar Nu.” In dit blogje dus andersom: van Nu naar Vroeger. Van het Nu met de uitgeklede etalagepoppen terug naar het droomwereldje wat Cécile creëerde met naald en draad, en met onverwachte borduurelementen zoals edelstenen en vogelveertjes. Haar borduur-sculpturen werden beroemd en tot in koninklijke kringen bekend. Voor wie er meer van wil lezen heb ik twee van deze boeken te koop: “Cécile Dreesmann vertelt over haar levenswerk.”