Embroidery show van Rob Scholte (en van mij)

Foto uit mijn archief, midden 2014. Datum is belangrijk om te vermelden. Ik had een soort missie: laten zien hoe mooi die oude schilderijen zijn. Zo’n jachttafereel…. dat is toch een plaatje?

Iedereen verklaarde me voor gek. Waar ben jij nou mee bezig? Die oude troep, doe toch weg.
Ik heb nog veel oudere foto’s die ik zou kunnen laten zien. Ging ik ergens wandelen, en nam ik stiekem weer zo’n oud schilderij mee in de kofferbak. Wat ik dan bij de parkeerplaats even ging fotograferen. “Nog even wachten, moet je zien… die lichtval! Subliem gewoon!”

En nu zou ik deze foto kunnen laten zien en er een mooi praatje bij kunnen houden. Vrijdagavond, na een drukke week, lekker ontspannen, zin om weg te galopperen. Zoiets. Maar dat is niet m’n bedoeling.

Het gaat me om die tentoonstelling van Rob Scholte. Zijn embroidery show in de Fundatie in Zwolle. Vanaf de opening eind april is het zo’n beetje hèt gespreksonderwerp. Kom ik ergens, en zeg ik dat ik van handwerk hou, en dan beginnen ze gelijk over Rob Scholte te praten. “Die man laat de schilderijen van de àchterkant zien! Je moet er maar opkomen!” Verbazing en soms bewondering klinkt door. Ik doe meestal net alsof ik het voor het eerst hoor en ben benieuwd wat de mensen er zèlf van vinden, van die achterkanten-tentoonstelling. “Met andermans veren pronken”, of: “Veel te duur! Hij koopt iets voor een euro en lijst het vervolgens achterstevoren in en verkoopt het dan weer voor duizend.” krijg ik dan meestal te horen. Als mensen zo verontwaardigd zijn, dan is mijn mening allang niet meer interessant, en die hou ik dan ook voor me. Als mensen er afkeurend over doen, dan ga ik daar niet tegenin. Maar ik denk wel bij mezelf: “Maar het ìs toch ook zo, dat die handwerken jarenlang verguisd op de rommelmarkten lagen? En nu komt er een kunstenaar en die doet er wat mee, en prompt vliegen de prijzen omhoog. Prima toch?”

Maar goed, mijn foto uit 2014, van mijn jachttafereel. En ik heb ook nog wel oudere foto’s dus. Want ik verzamel die tapisserieën al heel lang. Ik heb er altijd al wat in gezien. Misschien nog wel eerder als die kunstenaar. Maar het is geen wedstrijdje, wie het eerst was. Of toch wel? Ik denk, als het een wedstrijdje is, dat ik zou winnen. Maar die Scholte, die is véél slimmer. Dat verhaal ga ik de volgende keer nog wel eens vertellen.

Hier zie je die kunstenaar zitten, voor een wand vòl met jachttaferelen. De achterkanten dan wel te verstaan.
De tentoonstelling duurt nog tot half september. Hoog tijd dat ik er eens heenga.

En nu: nog steeds een mooie vrijdagavond. Zin om weg te galopperen. Met dit zeldzaam mooie weer door de velden vliegen met je paard. Ja, dáárom zijn die jachttaferelen zo geweldig! Omdat ze romantisch zijn en ons terugbrengen in vervlogen tijden.

Wow! Dit was gewoon m’n bijna éérste blogfoto van Tweedehandswerk!!! En toen was het zelfs nog 2013! Zie je wel dat ik m’n tijd vooruit was?
En kijk maar eens wat ik hier publiceerde: de achterkant van dat jachttafeeel!
Ben ik nou ook een kunstenaar?

Bewaren

Bewaren