En dan bloeien de sneeuwklokjes weer

Sneeuwklokjes tussen oud blad

Het is begin februari, en dan is het niet verwonderlijk om ’s morgens eerst de autoruiten te moeten krabben. Niet altijd hoef ik vroeg weg, maar vanmorgen wel. Dus krabde ik de ruiten en toen begonnen de herinneringen al te komen. En dat bleef de hele dag zo. Het begon met: “Toen was het ook zulk weer, toen moest ik ook de ruiten krabben.” En het werd versterkt door een rit naar het ziekenhuis. Ik begeleidde vanmorgen iemand die daar een afspraak had. Maar tòen – zoveel jaar geleden – moest ik óók naar hetzelfde ziekenhuis. De rit daarnaartoe was hetzelfde; toen, en ook vanmorgen. Het weer was hetzelfde; toen, en ook vanmorgen. En dan ben je weer in dat gebouw. En ik dacht terug aan een overlijden, toen. Het is al wel wat jaren geleden, maar het was óók op een dinsdag, en het was óók drie februari. In m’n geheugen gegrift. En telkens dacht ik er vandaag aan.

Maar ’s middags was het stralend weer! Ik wilde de zware gedachten van de ochtend even achter me laten. En ik wilde de auto laten staan. Ik wilde even buiten zijn, buitenlucht voelen. Dus fietste ik naar een naburig winkelcentrum. In de krant had ik gelezen dat dit winkelcentrum morgen wordt afgebroken en ik wilde nog één keer kijken. Het was druk daar. Allemaal mensen die dezelfde gedachte hadden als ik: nog één keer daar langs de oude vertrouwde winkels lopen. Nog maar één winkel was open en de rest was al leeg en verlaten. Op sommige winkels waren nog de affiches te zien van voorbije aanbiedingen. Van andere winkels lag het interieur op de stoep. Het was een desolate aanblik. En overal klonken keiharde geluiden van machines. Akelig. Ik ging gauw weer naar buiten. “Het lijkt wel oorlog” dacht ik.

Ik kwam bij m’n fiets en daar kwam net een andere vrouw aan. Iets ouder als ik. Ze stond daar te aarzelen. “Het lijkt wel oorlog” zei ze tegen mij. Ik las in haar ogen het verlangen naar een praatje, naar contact. En daarom zei ik tegen haar: “Ja, dat dacht ik óók net. Wat een naar gezicht hè?” En toen kwam haar verhaal al los. Over Geborduurd schilderijtje sneeuwklokjesdat ze hier zo vaak kwam, met haar schoonmoeder. Maar die is nu overleden en nu voelt ze zich zo alleen. Nu kan ze nooit meer met haar naar het winkelcentrum gaan. Elke dag gingen ze samen wel even. En nu die desolate afbraak….. Ze vond het zo moeilijk. “Bent u al binnen geweest?” vroeg ik. Dat durfde ze niet goed. Al die dreigende geluiden. “Zullen we dan samen even gaan?” bood ik aan. “Het kan goed zijn om even met iemand anders samen bewust afscheid te nemen. Voordat morgen de bulldozers komen.” “Echt, wilt u dat?” vroeg ze. En we hadden zòmaar contact. Het was zo echt, zo puur, zo intens. We waren twee vrouwen die elkaar niet eerder ontmoet hadden maar even steun hadden aan elkaar. We hadden onze herinneringen. En daar vertelden we wat over. We stonden midden in dat desolate winkelcentrum, wat morgen tegen de vlakte gaat. En we bemoedigden elkaar.

Thuis fotografeerde ik mijn sneeuwklokjes-schilderijtje. Dat was ik al een paar dagen van plan en nu was het een mooi moment. Ze bloeien al weer. Sneeuwklokjes midden in de winter. Ze steken fier hun stengels omhoog. De bovenste foto maakte mijn man vorige week. Midden in een eindeloze regenbui wilde hij die dappere lentebode fotograferen. Het leven is niet altijd makkelijk. En voor het verwerken van verlies heb je soms steun nodig. De aanblik van deze witte klokjes is ook troostvol.

Ik heb al een tijdje genoten van het mooie sneeuwklokjes-schilderijtje en plaats het nu in m’n shop. Misschien is het voor een ander ook troostvol. Enne… jullie ook bedankt voor je aandacht. Ik vond het fijn om het even kwijt te kunnen….

5 gedachten over “En dan bloeien de sneeuwklokjes weer”

  1. Praten over dingen die je bezighouden/ ze opschrijven, ze uitwisselen. Vooral gebeurtenissen als overlijden, verlies, gebeurtenissen die pijn en verdriet doen…… Wat hebben mensen elkaar toch broodnodig!! Alle pijn slijt altijd wel (een beetje), maar littekens blijven steken als het regent….. Tja.

  2. Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat het voor velen van ons wel herkenbaar is: in verdriet hebben we elkaar nodig, en herinneringen kunnen zòmaar getriggerd worden. Hoe lang een overlijden dan al geleden is, maakt daarbij niet uit: die herinneringen zijn zò deel van ons geworden! Ik vind het zelf fijn als ik m’n verhaal kwijt kan, en ik wil er ook voor open staan als anderen dat bij mij doen. Mooi dat jullie dat zo herkennen!

Laat een antwoord achter aan Laura Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.