Expositie Peintisseries Saskia Weishut-Snapper

Dit was toch wel het beste kopje koffie sinds tijden, in een Apeldoornse galerie met uitzicht op het werk van de Amsterdamse Saskia Weishut-Snapper. Haar expositie begon een maand geleden en ik had haar toegezegd om erheen te gaan en een blogje te schrijven, maar op de dag van de opening was ik net de stad uit. En de week daarna lukte het ook niet om te komen, en de week daarop ook niet want ik was telkens weg op zaterdag. “Dan probeer ik het wel op koningsdag” dacht ik,  maar bij aankomst bleek de deur toch dicht. Er bleef maar één mogelijkheid over, en dat was een lief mailtje schrijven of ik misschien een keer door de week mocht komen. En dat mocht.
Maar nu dacht de galerie-houder dat ik een heel belangrijk iemand was, en hij wachtte me op met taart. “Ik hoef er maar twintig minuten te zijn, had ik geschreven, om een snel een paar foto’s te maken”, maar dat werd anderhalf uur. Wel bijzonder dit!

Het is helemaal het effect van kunst om je heen! Nog nooit eerder heb ik dat zo sterk ervaren. Dat je de weldadige werking van kunst ondergaat, en mag reageren op de hartelijkheid van een kunstzinnige en bruisende galerie-houder, met wie je zomaar in intense gesprekken verwikkeld raakt. Over de wereldproblematiek, over het nieuws, en nou: dan weet je het wel! Dan vliegt de tijd!

De kleur en de textuur van het werk van Saskia spat van de muren af! Ze noemt haar creaties ‘Peintisseries’, een kunstvorm tussen schilderij en wandtapijt. Al vanaf 1970 maakt ze deze kunst en heeft daarin ook diverse prijzen gewonnen.
Ik heb al eens eerder geblogd over een expositie van haar werk, toen in Elburg.
En ik heb haar eens opgezocht in haar atelier, omdat ik het zo boeiend vond dat ze de dochter is van Mies Bloch, over wie ik al vaak heb geschreven, en deze week ook nog.

Saskia  heeft een voorliefde voor architecturale voorstellingen: stapelingen van gebouwen met open deuren en ramen en voor fantasie landschappen. En daar zit ook een boodschap achter: ze wil haar publiek afleiden van alle ellende, die op ons afkomt via de media. Om ons daartegen te wapenen hebben we behoefte aan positieve kunst aan de wand die door schoonheid en harmonie een tegenwicht vormt en hoop biedt.
Dus zo zat ik daar met een paar mensen aan tafel (er kwamen nog een paar bezoekers) en hadden we een zinvolle uitwisseling van gedachten, waarbij we de toestanden in de wereld flink benoemden, zorgen uitspraken, en intussen ons laafden aan koffie met taart en dit hoopvolle contact want dat is óók hoe wij mensen zijn: we willen zo graag het goede!
De kleurige kunst aan de wand had die hoopvolle sfeer opgeroepen en ons blij gemaakt.

En dan nu het doel van dit blogje: als je in de buurt woont: ga ook kijken! Dat kan de komende zaterdagen nog en dan is op 11 mei de slotdag en is Saskia er zelf ook. Een hele lieve mevrouw, die je graag wilt ontmoeten en dan verrast zijn hoe de dochter van de vroegere ‘kruisjeskoningin’ zò verrassend verder is gegaan in textielkunst met hoopvolle zeggingskracht.