Het fietspad vlakbij ons huis, waar ik honderden of duizenden keren over fietste, ligt nu in brokken midden op de nog-niet-bruikbare weg. Gister maakten ze me wakker met het gedreun en gedoe en waren de hele dag bezig. Aan het eind van de middag ging ik naar de post en kon ik zien waar ze mee bezig zijn. Wàt een bende!
Om vijf uur zwijgen de machines en kunnen we weer vogeltjes horen fluiten. Ik haalde thuis een borduurwerkje op en liep nog even terug voor een foto. Ik was met m’n gedachten bij de open-dag, die ik juist op m’n blog had aangekondigd. Pas over drie weken. Terwijl ik er nù ook wel zin in zou hebben. Maar het kan nog even niet eerder. Hopelijk zijn ze over een paar weken wat verder met die klus.
Wat verlang ik ernaar om de hele dàg weer vogels te horen fluiten! Of in ieder geval dat gedreun niet meer te hoeven horen.