Fietsplezier

Ineens stopte ik wat spullen in m’n fietstas en besloot ik van het mooie weer te gaan genieten. De afgelopen tien jaar had ik me altijd al afgevraagd of ik nog eens van de stad waar ik woon naar het dorp waar m’n ouderlijk huis staat zou fietsen. Best nog wel een eindje, en zou ik dat wel kunnen? Maar op dagen zoals we nu beleven, met zùlk uitzonderlijk nazomerweer, blijk je ineens alles te kunnen. En toen ik aangekomen was na een lange fietstocht, had ik zelfs nog energie over. Ik belde m’n zus en die zou ook wel even naar het zwemplekje fietsen. Dat frist lekker op. En toen werd het avond en bleken we er geen genoeg van te krijgen om buiten te zijn. We belden nog een zus en besloten feest te vieren. Ik bleef slapen en de volgende dag gingen we weer fietsen.

We stopten onze fietstassen vol met lege flessen, want we hadden gehoord van een plek midden in het bos waar je de flessen kunt vullen met bronwater. We staken het kanaal over en gingen languit in de heide liggen. We zaten nog een uur op een terrasje, raapten appels, doken nog een kringloopwinkel binnen. We genoten van weidsheid en warmte. Van fietsen en flitsen. Van praten en pretten. En nu ben ik weer thuis en ben er nog helemaal blij van. Een heel land vol heerlijke plekjes ligt er achter de snelwegen. Daar moet je eerst overheen en onderdoor en dan kun je uren lang fietsen. Bronwater vol mineralen drinken, urenlang door de bossen en langs heidevelden en maisakkers en graslanden vertoeven. Vitamine D opdoen. Wat een bijzondere dagen!