Fietstochtje met onderweg geschiedenis

Om half vijf besloten we een loempia te gaan halen. We hadden een middagje in het ouderlijk huis in Brummen gewerkt en kregen zin in wat. Het was heel lekker weer, en we gingen met de fiets. We besloten we een omweg te maken: eerst met de pont over de rivier naar Bronkhorst, en dan aan de overkant van de IJssel naar Dieren en dan terug naar Brummen. Dan konden we op de terugweg die loempia wel doen. Dus we namen de pont en ik zei nog: wat staat het water laag.

Over de dijk fietsten we naar de volgende pont, bij Olburgen. Prachtige weidse verten vanaf de dijk (met daarop het fietspad) over het rivierlandschap. We stopten bij een informatiebordje. De Westelijke Nederlanden hadden zich aan het eind van de 16e eeuw ontworsteld aan de Spaanse overheersing en konden aan de Gouden Eeuw beginnen. Maar de bewoners van Zuid- en Oost-Nederland nog steeds geteisterd door de strijd tussen de Staatse en de Spaanse troepen. Er waren veldtochten en belegeringen en plunderende huursoldaten. Een stuk of dertig ‘schansen’ of forten van Arnhem tot Kampen moesten bescherming bieden tegen Spaanse aanvallen. Hier, op deze plek, lag vroeger ook zo’n schans. Er is nu niks meer van te zien. Alleen aan de overkant van de rivier, bij de bosjes is nog een verhoging in het landschap. Daar was ik deze zomer al eens geweest. Toen had ik daar een loempia gegeten, maar die bleek nu onbereikbaar.

We fietsten verder. We kwamen bij Olburgen. De pont bleek uit de vaart door het lage water. Er zat niks anders op: dezelfde weg terug naar Bronkhorst. Niet erg, want aan deze kant van de IJssel was het toch mooier om te fietsten. Het was inmiddels kwart voor zes. Vanaf de dijk zagen we de pont varen, en ineens kregen we de kriebels. Het laatste stukje ging in een spurt. Maar helaas: te laat: Het was de laatste overtocht van die dag geweest. We konden opnieuw niet aan de overkant komen.

Nu hadden we nog maar één keus: doorfietsen naar Zutphen. Daar konden we via de nieuwe brug de rivier weer oversteken. Ik was blij dat ik met m’n stola bij me had. Nooit op weg gaan zonder iets warms. We berekenden dat we het nèt zouden halen om voor donker terug te zijn. Ruim dertig kilometer gefietst in een poging om wat te eten te halen. Ik dacht aan al die soldaten van 400 jaar geleden. Een onbereikbare loempia (omdat je aan de verkeerde kant van de rivier bent) valt in het niet bij het afzien wat zij hebben gekend.

’s Avonds keek ik naar een nieuwe aflevering van 80 jaar Oorlog op tv. Een serie die ik kan aanbevelen. Door bordjes in het landschap krijg je meer oog voor de geschiedenis, maar ook door deze tv-serie. Oktober is de maand van de geschiedenis. En ook van fietstochtjes op zwoele avonden.