Mijn gevoelsleven is soms als een kasteel: Gesloten. Slotgracht eromheen. Ophaalbrug omhoog. Gekwetste emoties hou ik voor mezelf. Toch blog ik: best apart. Ik laat wat van mezelf zien. Maar veel dingen hou ik ook verborgen. Net als iedereen. We hebben allemaal wel iets van een kasteel. Gesloten, dikke muren en een afweersysteem. Zodat anderen niet te dichtbij komen. Bloemen – zo heb ik gemerkt – trekken
zich nergens iets van aan. Bloemen breken door verdedigingswerken heen. Bloemen bloeien overal. Ik hou van dit schilderij. Een geborduurd kasteel met een Fluitekruid op de voorgrond. Eén Fluitekruidje maar. Een paar dagen geleden zag ik er duizenden. Ik was naar een afspraak geweest en vóórdat ik weer de drukke snelweg opreed, bleef ik nog wat dralen. Ik zat in de auto en dacht na. Toen liep er een wandelaarster langs m’n auto. Ze had een bosje bloemen in haar hand. “Die wil ik ook plukken” dacht ik, en ik startte de auto en reed een weggetje in. Ik keek m’n ogen uit. Ik werd bevangen door al het
moois. Ik bleef heel lang kijken en dacht heel lang na. Telkens wilde ik naar huis gaan, maar het lukte niet. Ik stond daar maar. Ik liet mijn emoties komen zoals ze kwamen en besloot: mijn gevoelsleven moet niet meer als een kasteel zijn.
Fluitekruid doet mij héél veel.
Fluitekruid breekt zelfs door dikke kasteelmuren heen.
