Geborduurd roosje

Niet alles wat je in een impuls op de vrijmarkt koopt, blijkt een goede koop te zijn geweest. Ik kocht een èchte vintage handgemaakte jurk waar ik helemaal dol op was. Ik herkende de stof gelijk, want dit was vijftig jaar geleden een populair stofdesign en m’n moeder had hier ook wat van. En nu dan zo’n prachtige jurk met strak lijfje en wijduitstaande rok! Ik was er helemaal dol op en kocht hem gelijk toen ik hem zag. Thuis aantrokken: ai, past niet! Iets te gretig geweest. Jammer, ik had ècht gedacht dat die me wel zou passen. Zo’n oplossing dat je de rits achter maar open laat (zoiets was pas in het nieuws met een nòg echtere vintage-jurk), dat lijkt me niet echt wat.

De jurk moet weer op de weg-stapel. Ik leg er nog even een borduurwerkje op, en dat is ook mooi om te laten zien. De mevrouw die het maakte heeft niet net zo lang gezocht tot ze een bijpassend lijstje vond. En ze heeft ook niet gewacht tot er een keer iemand op bezoek kwam die het lapje voor haar wilde meenemen om het met de naaimachine af te werken. Ik schreef wel eens eerder een blogje dat het zo jammer is als oudere borduursters hun eigen borduurwerkjes niet kunnen afwerken, omdat ze geen gelegenheid meer hebben om naar de winkel te gaan voor een lijstje, en ook geen naaimachine meer hebben. Maar het kan ook gewoon met de hand: dit borduurwerkje is netjes afgewerkt en aan de achterkant gevoerd.

Waarschijnlijk is dit roosje uit dezelfde tijd als m’n vintagejurk.