Geborduurde schilderijen in de familie
Zojuist weer een mailtje beantwoord van iemand die mij iets vertelde van wat er in haar familie speelt. Haar moeder moest naar een verpleeghuis en lang niet alles kon mee. Hoefde ook niet meer mee, want daar was haar moeder te ziek voor, schreef ze. Nu waren er nog wat geborduurde schilderijen waar ze een goede bestemming voor zocht. Zou ik misschien belangstelling hebben?
Als ik zo’n mailtje beantwoord, dan spreek ik altijd eerst mijn waardering uit dat iemand moeite doet om dit handwerk van haar moeder een goede bestemming te geven. En ik geef de bevestiging dat het handwerk dat ook echt wel waard is. Ook al heeft zij er zelf geen belangstelling voor (dat schreef ze), dan is het juist èxtra te waarderen dat ze toch moeite doet om het handwerk van haar moeder goed terecht te laten komen.
Maar daarna stel ik dan toch wat vragen. Is er misschien iemand anders in de familie die er belangstelling voor heeft? Eigen (klein)kinderen of misschien iets verder weg, zoals neven of nichten? Vaak is zo’n verhuizing naar een verpleeghuis best ingrijpend en is er al zòveel energie verbruikt, en als dan ook nog het oude huis moet worden opgeruimd, dan kan het wel eens ‘op’ zijn. En geborduurde schilderijen worden op zo’n moment dan niet echt ‘gezien’, behalve als iets wat wel ‘weg’ kan. Maar het kan ook zijn dat een paar weken of paar maanden later het een beter moment is om er nog eens op terug te komen. Bijvoorbeeld door een foto te maken van de geborduurde schilderijen (of ander handwerk) en die dan in een mailtje aan de (verdere) familie aan te bieden. Dan kan zo’n handwerk ineens wèl het gevoel opwekken: “Ja, dat hing altijd bij tante Toos of bij oma Ans, en daar heb ik eigenlijk wel een goede herinnering aan. Dat schilderijtje wil ik bij nader inzien toch wel!”
Mijn mailtje (en dit blogje dus ook) is dus eigenlijk een pleidooi om niet te snel te beslissen dat het handwerk van een oude moeder of tante weg moet. Helemaal de familie uit. En als tòch niemand belangstelling heeft, mail me dan nog eens.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
3 gedachten over “Geborduurde schilderijen in de familie”
Gister was ik bij iemand op bezoek die na het overlijden van haar zus, drie geborduurde kleedjes vond die die zus had gemaakt. Die had ze toen laten inlijsten en hangen in haar gang. Ik vond het mooi om dat te zien.
Hallo Marianne,
Het is inderdaad fijn als handwerk zo in de familie kan blijven en daar betekenis kan houden. Dan is het een mooi aandenken en fijn dat die zus het borduurwerk zo waardeert.
Van degene die mij had gemaild kreeg om te vragen of ik belangstelling had voor de geborduurde schilderijen van haar moeder, kreeg ik vandaag een reactie waarin ze me bedankte voor de tip. Nu gaat ze eerst foto’s maken en die aan haar familie voorleggen. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo commerciëel: ik vind het gewoon fijn als handwerk op de juiste plek terechtkomt! Dus ik was blij met dit mailtje. En wie weet hebben anderen ook wat aan deze tip: family first!