Gebreide truitjes uit het verzorgingstehuis

Misschien niet helemaal perfect, en misschien niet helemaal volgens de laatste mode,
maar wèl handgebreid door oudere vrouwen die nog op hoge leeftijd weten hoe je breien moet!
Vaak hebben ze het hun hele leven al gedaan, en nu zijn ze in een leeftijdsfase gekomen waarop er veel tijd is. En dan willen ze graag blijven breien! Breien geeft rust, breien heeft nut, breien vult de uren.

En wat gebeurt er dan met de produkten die door deze oudere vrouwen worden gemaakt? Vaak worden die verkocht op een jaarlijkse ‘fair’, meestal in december. Temidden van allerlei kramen met kerstspul is er dan ook vaak een kraam met handgebreide truitjes of ouderwetse kleedjes met doorstopwerk of gehaakte pannelappen.

In deze corona-tijd staat alles wat er in de verzorgingstehuizen gebeurt volop in de belangstelling. En ook: alles wat er nìet gebeurt, want het is heel zwaar dat bewoners geen bezoek mogen ontvangen. Nòg meer uren om te vullen en nòg minder om naar uit te kijken. Wie de moed niet heeft laten zakken en wie nog fit is, neemt dan misschien de breipennen weer ter hand.

Maar weet je wat nou zo triest is? Naast die isolatie natuurlijk, want die is verschrikkelijk. Maar ik wil nu eens benoemen dat het triest is dat er vaak helemaal geen aandacht is voor de handwerken die de dames op hun kamers (of tijdens het uurtje bezigheidstherapie) hebben gemaakt. De bezoekers van de fair lopen vaak snel langs de handwerkuitstalling, op weg naar de oliebollen of de kerststukjes. Afgelopen december was dat ook weer zo. Ik ging naar de jaarlijkse verkoping in een nabijgelegen verzorgingstehuis en kocht wat leuke spulletjes. Daarna keek ik verder rond en aan het eind kwam ik weer terug bij de handwerkkraam. Ik zag dat alles er nog precies zo lag en dat ik zo’n beetje de enige was die belangstelling had gehad voor die handwerkjes. Ik maakte een praatje met de mevrouw achter de kraam. En ik zei: “Ik koop die truitjes, ik wil er wat mee.”

Natuurlijk kan ik ze gewoon in m’n shop zetten, en dat doe ik ook maar dat is niet het enige. Het gaat me om de aandacht die ik ermee en ervoor wil vragen. In deze corona-tijd leven we mee met de ouderen die het zwaar hebben. Er zijn allerlei initiatieven om hen een bloemetje of een raam-bezoekje te brengen. En dat is mooi, maar er kan nog méér. Ik denk dat het voor sommige ouderen een opsteker zou zijn als zij zouden weten dat hun handgebreide truitjes gretig aftrek zouden vinden. Als zij daar zitten, al die uren, en maar weer een nieuw truitje beginnen, dan denk ik dat het hun voldoening zou geven als ze zouden weten dat er straks mensen in de rij staan om die truitjes ook te kopen!

Dus dit is mijn kleine plannetje: ik zet dit truitje en dit vestje in m’n shop, en hoop dat ze snel worden besteld. Dan kan ik in december opnieuw een praatje maken met de activiteiten-begeleidster van dat verzorgingstehuis, en dan kan ik zeggen:”Die truitjes waren een succes hoor! En toen ze verkocht waren, kreeg ik nog tientallen mailtjes met mensen die er óók wel zoéén zouden willen kopen. Dus u kunt tegen de breiende bewoners zeggen: er is veel waardering voor de truitjes!”

Ik hoop dat het zo zal gaan, en dat ik dat zal kunnen zeggen. Dat zal die breiende oudere mensen vàst goed doen: te weten dat hun breisels volop worden  gewaardeerd! Gevoel van eigenwaarde is iets heel belangrijks om aan anderen/ouderen te kunnen geven!