Gedenken en luisteren

Ik maakte een wandeling met de oude buurvrouw. Ze was blij om mij te zien. We praatten over vroeger.
Op weg naar dorp B luisterde ik in de auto naar de radio. Het ging over wat we moeten gedenken op 4 mei: de oorlog in eigen land of ook de oorlogen die nog steeds woeden. Het gaat om ontmoetingen. Nieuwkomers in ons land horen te weten wat wij gedenken, en wij horen te luisteren naar hun verschrikkelijke verhalen. Daartoe worden er ook ontmoetingen georganiseerd. Zoals een maaltijd, zodat er wat uitgewisseld kan worden.

Ontmoetingen zijn zò belangrijk! Het gaat om miljoenen die hun verhaal willen en ook moeten vertellen. Het verschrikkelijke. Het onzegbare. Het ontluisterende. Het onmenselijke. Het vreselijke.
We gedenken om niet te vergeten. We gedenken om herhaling te voorkomen. We gedenken omdat we mensen zijn en mensen willen met elkaar meeleven. We luisteren naar elkaars verhalen.

Ik ben weer thuis en lees de krant. En ik kijk naar de nieuwe Instagram hit: What if a girl in the Holocaust had Instagram? Zo komt de oorlog door moderne media steeds dichterbij, ook al is hij steeds langer geleden.
De oorlog is elk jaar op 4 mei dichtbij, voor degenen die hem hebben meegemaakt en voor hun kinderen en kleinkinderen. Voor degenen die zware verliezen hebben geleden in hun familie. Voor hen wiens leven is getekend door de oorlog. Voor een heel land wat al bijna 75 jaar herinnert hoe vreselijk het was.

Het was goed om met de oude buurvrouw te wandelen, te praten over het verleden. Het was een niet-georganiseerde ontmoeting. Ik hoopte dat ik haar zou tegenkomen en ik kwam haar ook tegen, op haar favoriete wandelplekje. Ik wandelde een rondje met haar mee.
Moge er nog vele georganiseerde en niet-georganiseerde ontmoetingen zijn voor al diegenen die zoveel hebben meegemaakt. Zodat we sàmen kunnen gedenken.