Gehaakt hartje

Het heeft veel geregend en in het bos was het water in kleine plassen blijven staan. Bij de eerste plas bleef ik ook staan. Want je kunt wel doorlopen, maar het is leuker om er even naar te kijken. Gewoon bijzonder!

“Wat wil je nou met die foto?” vroeg mijn lief. Dat weet ik meestal ook niet zo goed. Op het laatste moment voordat we weggingen had ik een gehaakt hartje in m’n jaszak gestopt. Een hartje wat tussen wat andere spulletjes zat wat ik deze week kreeg. Het patroontje waarmee dit hartje is gemaakt is al oud. Vroeger zag je dit soort hartjes veel in rood en wit. Nu eens in modern kleurverloopgaren.

Ook al kon ik er niet gelijk antwoord op geven, toch weet ik wel wat ik wil met zo’n foto. De blijdschap uitdrukken over hoe fijn het is om dit allemaal weer te zien! Buiten zijn. De kou en de zon te voelen. Alles op me in laten werken. Net zolang bezig zijn met dat hartje tot het eindelijk even recht hangt. En dan pas weer doorlopen. Soms op een mooie lange rechte weg, maar meestal met wat kronkels en heel vaak met ‘even stilstaan’.