Gehaakte witte kleedjes

We hadden verwacht en gehoopt dat er op 1 maart een soort van lente zou beginnen. In plaats daarvan staat alles op scherp en neemt de spanning in de wereld toe. Het is haast niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. Mijn moeder zei vroeger vaak: “Het leven ging in de oorlog gewoon door.” Daar moet ik nu vaak aan denken. Het is hier weliswaar geen oorlog, maar we zijn wèl allemaal sterk betrokken bij de oorlog in de Oekraïne. We volgen de gebeurtenissen en maken ons zorgen.

Toch mogen we hier ook verder gaan met onze eigen dingen. Ik ging wat bezig met wat haakwerkjes. En legde wat boeken en tijdschriften op stapeltjes die ik nog wel in m’n shop wil zetten. Het voelt wel raar, maar ik kan ook niet de hele tijd blijven schrijven over wat er allemaal gebeurt. Wèl merkte ik dat het werd gewaardeerd, dat ik er wat over schreef; dat vond ik fijn om te merken.
Ik denk dat we we het allemaal wel moeilijk vinden om onze gedachten tot rust te laten komen in deze ernstige tijd. En de blijdschap over het bezig zijn met onze eigen handwerkjes, of het zien van de handwerkjes van anderen, wordt sterk gedempt. Deze kleine witte gehaakte kleedjes lijken wel uit een andere wereld te komen. We hopen niet dat het een voorbije wereld is….