Gehaakte witte sprei: Kunsthaken

Een wit hek: precies wat ik nodig heb. Deze oude witte sprei lag thuis al een tijdje te wachten op een foto. Het liefst zou ik hem meenemen naar een museum en hem daar in een bedstee fotograferen. Dan zou hij wel goed tot z’n recht komen, dacht ik. Maar dat gaat niet lukken denk ik zo, en nu nam ik hem mee op een autotochtje. Mijn tandarts woont ver weg en als ik daar weer naar toe moet neem ik altijd wat mee. Dan zie ik minder tegen de behandeling op, zo werkt dat bij mij. Gewoon fijn om na afloop nog even langs de rivier te lopen. Maar nu regende het en ik had toch niet zo’n zin in die rivier. Ik was alweer op de terugweg en voordat ik de snelweg opging zag ik dit hek. Met witte paarden erachter, wit fluitekruid ervoor, en de witte kaarsjes in de kastanjeboom vierden het feest mee. Dus dat kwam allemaal mooi uit!

Blijft over dat ik wat zou kunnen vertellen over deze sprei. Nou, ik weet eigenlijk vooral dat hij oud is en er nog heel mooi uitziet. En dat het ook niet zo erg is dat ik hem niet fotografeerde op een oud bed of in een oude bedstee. Want ik heb een boekje “Kunsthaken” waar wat mooie foto’s in staan van dit soort witte spreien en dat geeft ook een duidelijk beeld. Die foto’s vind je in m’n shop.
“Kunsthaken” is een mooie benaming voor wat er vroeger (toen haken ook zo populair was) en nu weer wordt gedaan met de haaknaald. Er zijn heel veel kunstwerken gehaakt, door onze moeders en oma’s. Wat de ouderdom betreft: deze zou wel eens door een òvergrootmoeder kunnen zijn gehaakt.