Goudhaantje en gouddraad
Mijn zoon was vandaag de held van de afdeling toen hij een vogeltje redde. Het kleine vogeltje was tegen het raam gevlogen en werd liefdevol opgevangen. Of little birdie daarna verder kon vliegen, weet ik niet. Het verhaal is nog vers, ik kreeg een foto per app en vroeg of ik die mocht laten zien. Wat een schattig vogeltje!
Vele jaren zat er een lap bruine handwerkstof in mijn lappenvoorraad en vele keren had ik al bedacht dat ik er niks mee kon. Raar hè, dat je dan zo’n lap niet gewoon wegdoet. Weet ook niet waarom dat is (ik weet nogal veel niet, in dit blogje….). Maar ineens had ik een paar dagen geleden een idee: erop borduren met goudkleurig garen. Dat wordt mooi! Een aanrader voor anderen die ook nog bruine lappen hebben liggen (geen idee of dat zo is, maar het zou kunnen toch?)
Ik had ook nog een klein strengetje goudkleurige draadjes wat iemand ooit veel te kort had geknipt. Ik hoor het één of andere oude juf van vroeger nog zeggen: “Meisjes, jullie mogen nóóit te lange draden knippen! Die gaan alleen maar in de war raken.” Ik ben bang dat veel meisjes zich bang lieten maken voor die knopen, want uit reactie knipten ze hun draden véél te kort. Wat is dat nou toch voor een gedoe, ik moet telkens af en aan hechten. Zò kort hoeft nou ook weer niet!
Ik appte terug naar m’n zoon, toen hij die foto had gestuurd. “Weet je nog dat je een keer met ons ‘moest’ wandelen. Nou ja, moest…. we vonden het fijn dat je meeging. Je was vijftien of zo, en sjokte achter ons aan door het bos. Je had er duidelijk geen zin in en keek naar de grond. Je liep een paar meter achter ons. Ineens hoorden we een kreet: “Goudhaantje!” Ik was verbaasd dat je zo’n klein vogeltje herkende, terwijl je niet eens voor je uit keek.” En nu zat er een goudhaantje in z’n hand.
Ik borduur nog even verder! Het wordt altijd wel wàt (ook al weet ik dat nu nog niet…..)
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
2 gedachten over “Goudhaantje en gouddraad”
In Berlijn zag ik eens in het Volkskundemuseum een oude geborduurde lap met de spreuk: “Langes Fädchen, faules Mädchen” (“lang draadje, lui meisje”). Ik weet nog dat ik me er behoorlijk over opwond, omdat ik liever met een wat langere draad werk (hangt natuurlijk ook vd slijtvastheid vh materiaal af of het mogelijk is) en de lengte niets zegt over de snelheid. Ook in Duitsland werd je toen geacht, stond er bij, met kortere draad te werken. In ieder geval ben ik die spreuk nooit vergeten…
Daar zou ik me ook over opwinden, wat een betuttelarij zeg! Zit zo’n meisje iets moois te borduren, en dan wordt ze nog van ‘luiheid’ beschuldigd.
Dat bloemetje heb ik nu geborduurd van die hele korte draadjes (waar ik een hussie van vond, en die iemand anders zo kort had geknip). En ik merk dat ik op de achterkant niet eens meer genoeg vrije kruisjes heb om aan en af te hechten. Echt veel te kort, deze draadjes.
Maar door jouw reactie leer ik dus dat ze daar vroeger ècht een punt van maakten, dat die draden niet langer mochten zijn.