Groene strookjes op Gründonnerstag

Precies op het moment dat ik dat even nodig had kwam er een mailtje van mijn vriendin uit Zwitserland. “We denken aan jou/jullie, vandaag Gründonnerstag, zoals dat hier heet. Een bijzondere dag, speciaal voor jou. Al die jaren was er nog het ouderlijk huis, dat fijne plekje om naar terug te gaan, en na vandaag niet meer.” Ik las het op mijn mobiel en toen kwamen er even wat emoties. Want het viel me zwaar om dat groene plekje rond een geliefd huis los te laten.
De mail ging verder: “Velen van onze leeftijd maken (of mogen) dit meemaken. Een stuk geschiedenis in je leven, waarop je terug mag en kan kijken, met voor een ieder weer andere gevoelens.” Deze zin raakte mijn motivatie om hier ook over te schrijven. Omdat ik weet dat anderen hierin herkenning vinden.

Waarom zou deze ‘Witte donderdag’ in het Duits “Gründonnerstag” heten, vroeg ik me af. Ik ben nu weer thuis en zocht het op. Op deze dag gaan mensen naar de kerk om vrijgemaakt te worden van hun zonden, zodat ze een nieuwe start kunnen maken voor Pasen. De gedachte is dat ‘groen hout’ symbolisch is voor een nieuw begin.

Ik fietste over het ‘Kerkepad’ en kwam bij het oude kerkje in Hall. Hier vlakbij was mijn vader (al eerder) verongelukt, en op zulke dagen denk je daar dan weer aan. Ik dacht aan de boodschap die de kerk al eeuwenlang uitdraagt. Een boodschap van hoop, licht en uitzicht. Diep lijden, door de dood heen, maar met zicht op eeuwig leven.
In mijn fietstas had ik een kleiner tasje. Jaren geleden probeerde ik eens die intense groen-schakeringen van het voorjaar weer te geven in strookjes stof. Green stripes.

Ik draaide me om op het plekje waar ik mijn tasje even aan het groene hout hing. En dit zag ik aan de andere kant van het fietspad: een akker die weer opgroent.  Afscheid en gemis en groene hoop. Op Gründonnerstag.