Net klaar: deze drie kussens! Met het laatste licht van de dag gefotografeerd. Het breien was zo klaar, dat deed ik deze winter al. Maar dan moet er nog een goed moment gevonden worden om er een achterkant aan te naaien. En in een drukke periode kan zoiets zomaar een paar maanden blijven liggen. Maar ik wou ze nu af hebben en zette de naaimachine op tafel. Drie keer brak de naald op dat ruige dikke spul en ik nam me voor om nu nooit meer te naaien. Want ik schrik er altijd zo van als de naald breekt. Of nooit meer te breien, dat zou ook kunnen. Want dan hoef je ook nooit meer wat in elkaar te zetten. En hoef je er ook nooit meer last van te hebben dat iets blijft liggen. Maar misschien kan ik beter ophouden met die nooit-onzin en nu gewoon genieten dat dit af is.
Ga vooral dat laatste nou maar doen, Margriet! Ze zijn toch maar weer mooi af! En nu wordt het dus tijd voor een heel klein klusje dat zó af is en waar je dus meteen van kunt genieten 🙂 (voor het evenwicht, zal ik maar zeggen…en de gemoedsrust..).
Groeten van Digna
Hoi Digna, ja, maar het nadeel van grote en kleine klusjes is toch altijd weer de afwerking. Maar als het niet meer als nadeel vòelt, maar gewoon als iets wat erbij hoort, dan is het vanzelf geen nadeel meer.
Hoi Margriet, heerlijk gevoel dat de kussentjes af zijn! Tip voor de volgende keer (want het is zo’n leuk tussendoor breiwerkje) brei ook de achterkant.
Hoi Maria, dat is idd ook een idee! Maar toch denk ik dat ik het juist wel mooi vind om een stoffen achterkant te combineren bij breiwerk. Ik had bij alledrie een mooi-bruine fluweelachtige achterkant en dat voegt het ook wel mooi samen.