Rondom een life-event staat wekenlang alles in het teken van die éne gebeurtenis. En dat is ook goed, maar als je dan daarna merkt: “Hé, er komt weer een beetje ruimte…” dan is dat ook fijn. Ik schreef vrij vaak over gebeurtenissen die ons bezighielden en vroeg me wel eens af of m’n bloglezers dat niet wat teveel vonden. Maar ik kreeg ook hartelijke en medelevende reacties en daar wil ik hen graag voor bedanken. Betrokkenheid en troostrijke woorden zijn in zo’n periode heel fijn. Op zaterdag kreeg m’n man een stapeltje post (en een paar kaarten waren speciaal voor mij!) en dat namen we mee naar de begrafenis. Na afloop gingen we uit eten en terwijl we op de bestelling wachtten, lieten we de kaarten rondgaan die door de rest van de familie werden gelezen. Op zondag en op maandag wordt er geen post bezorgd maar vanmiddag (op dinsdag) was er opnieuw zo’n stapeltje. Het heeft me weer gestimuleerd om dat zelf ook te blijven doen: als je een rouwkaart ontvangt, gelijk reageren. Wat mooi dat zoveel mensen dat deden!
Kaarten-sturen behoort tot onze klassieke rouw-rituelen en het is heilzaam om daaraan mee te doen. Maar we verzonnen zelf ook een ritueeltje. Onze kinderen kwamen ook thuis voor de begrafenis van hun oma en de avond van te voren waren we bij elkaar. “Ik heb nog een halve fles citroen-brandewijn,” zei ik. “Dat dronk oma vroeger en er stond nog een fles in haar appartement. Willen jullie een glaasje?” Misschien was die fles wel tien jaar oud, en het spul was mierzoet. Maar het was een gepast moment voor een borreltje-met-herinneringen. En nou is de fles leeg.
Bij deze ook hartelijk dank aan al die fijne reacties die ik kreeg op mijn blogjes. Ik heb er niet per-reactie op gereageerd, maar koos ervoor om dit nu in één keer te doen. Ik heb jullie reacties zeer gewaardeerd!
Wil je reageren?