Handtas therapie: dat woord heb ik niet zelf verzonnen. Ik vond het in een leuk klein boekje met de titel: Een passie voor handtassen. “Handtassen zijn hypnotiserende, fascinerende kleine creaties die behoorlijk veel vrouwen weten te verleiden. Alleen al het enorme aantal tassen in onze kasten bewijst dat we hun verlokkingen onmogelijk kunnen weerstaan.” Zo begint het boekje. Even 
verderop: “Elke onverbeterlijke liefhebber kent het maar al te goed, de vreugde van de aankoop van een prachtige, glimmende handtas.” En: “De aantrekkingskracht van een handtas zit in zijn schoonheid en daarom voelen we door de tas onszelf mooi. We kunnen door hun uiterlijk de geloofwaardigheid van onze modebewustheid enigszins in stand houden.”
Ik bladerde het hele boekje door, want de foto’s zijn zo mooi, en de teksten kort en krachtig. “Hoe vaak we ook proberen onze ouwe trouwe werktas door een ander te vervangen, we keren altijd bij dezelfde oude vriendin terug.” Het boekje heeft hoofdstukjes over ‘de favoriet’, de avondtas, de klassieke tas, de vakantietas, en de haute-couture tas. Geen hoofdstuk over de zelfgemaakte tas. Dus dat schrijf ik nu maar. M’n dochter maakte dit tasje lang geleden van de onderkant van een oude rok. Die rok was veel te lang en kon een heel eind ingekort worden. Wat doe je met dat stuk wat je eraf haalt? Een tasje van maken. Gister nam ik het mee naar het bos. Ik had alleen iets kleins nodig voor m’n fototoestel. Ik heb na al de jaren dat dit tasje af en toe dienst doet nu een naam voor bedacht: ‘camouflage-tasje’.
Leuk, die handtas therapie! Vooral in combinatie met een winterwandeling werkt het prima!
Wil je reageren?