In één nacht verdween de laatste sneeuw.
Maar sommige herinneringen verdwijnen nooit. Ze kunnen op de achtergrond raken en vervagen. Maar ze zijn nooit weg. Vanmorgen werd ik wakker en m’n eerste gedachte was: het is 29 januari. En ineens waren de herinneringen er weer. Het ongeluk. Tòen was er nog wel veel sneeuw. En ijs. En het was glad. Een ernstig ongeluk. De auto kwam in het kanaal. We waren geschokt en intens verdrietig. Een paar dagen later namen we afscheid van onze vader.
In één ogenblik kan het leven veranderen. Maar er is ook troost.
Ik schrijf nu een blogje en ga daarna naar m’n moeder.
Herinneringen ophalen. Hij hield van zoveel dingen! Hij hield van de winter en de zomer. Van bloemen en van een knapperend vuurtje. Van haring en van roomboter. Van zwemmen en van schaatsen. Van schrijven en van praten. Wat heb ik veel van hem geleerd.
Fijne zondag!
Bewaren
5 gedachten over “Herinneringen in de winter”
Lieve Margriet, heel veel sterkte.
Heel veel sterkte Margriet.
Maar ook heel veel dierbare mooie herinneringen.
Wat verdrietig voor jullie, maar wat schrijf je liefdevol over je vader.
Sterkte gewenst bij het herdenken in deze dagen.
Dag Margriet,
Wat een verdrietig verhaal en wat dapper dat je er over kunt schrijven. Zo koester je de mooie herinneringen en die blijven. Heel veel sterkte gewenst.
T.
Bedankt voor jullie lieve en meelevende reacties.