Het laatste stukje van een borduurwerkje is net als het laatste gedeelte van een legpuzzel: het eind is in zicht en dan gaat het zò lekker! Bij de legpuzzel herinner ik me van vroeger dat ik dan niet wilde dat iemand ging helpen en ook een paar stukjes aanlegde. Die laatste stukjes wil je zèlf doen. Bij een borduurwerkje laat ik dat laatste stukje vaak liggen tot een fijn moment, zoals zondagmiddag in het zonnetje. Niet dat dit nou zo’n groot en ook niet zo’n bijzonder borduurwerk was, maar dat laatste stukje is gewoon een fijn gevoel en dat kun je dan nog versterken met een paar bloemetjes of een kopje thee erbij.
Overigens kwamen er een paar reacties op mijn vorige blogje over dit borduurwerkje. Ik had geschreven dat sommigen hun draden zo kort knipten en nu ging ik de kruisjes tellen: ik kon er maar 30 maken met één zo’n voorgeknipte draad. Bij de reacties was een tip van Ine, die ik zelf ook vaak toepas (als ik m’n eigen draden kan knippen). Niet iedereen leest ook de reacties, dus daarom geef ik het ook hier door: als je wilt vermijden om vaak aan- en af te hechten voor een nieuwe draad, dan kun je een extra lange draad nemen en die eerst voor de helft op-borduren. Daarna begin je aan de andere helft, die aan de achterkant van het borduurwerk heeft zitten wachten op z’n beurt. Werkt prima als je niet bang bent om in de war te raken.
Je kunt ook een heel lange draad nemen, een enkele draad, en die dubbel gebruiken. De dichte lus haal je door in het midden van een kruisje en daar borduur je overheen; daar zie je aan de voorkant niets van en dan hoef je alleen nog maar af te hechten aan het einde van je draad. ’t Is maar een idee. (Niet van mezelf, overigens. ;)).
Groeten van Digna