Het raakt ons allemaal

We maken allemaal onze eigen moeiten mee en moeten onze eigen teleurstellingen en frustraties verwerken. En we zijn bezorgd over de ontwikkelingen in ons land. Wat is het zwaar en wat wordt het telkens nòg zwaarder gemaakt. In winkels en op straat gònst het van de persoonlijke verhalen, worden zorgen gedeeld en vertellen we elkaar wat we allemaal meemaakten. De afgelopen dagen heb ik veel spontane ontmoetingen gehad. Je hoeft maar één opmerking te maken, en je hebt al bijna een heel gesprek. Dat doet wel goed. We moeten met elkaar onze verhalen delen.

En zo deel ik ook een verhaal met jullie. Mijn broer woont in een begeleid-wonen-groep, waar elke dag lekker voor hem wordt gekookt en vanwaar hij naar zijn aangepaste werk kan gaan. Twee weken geleden had één van de andere bewoners een positieve testuitslag gehad. Prompt moest de hele groep binnenblijven. Ze mochten ook niet meer in de huiskamer een kopje koffie halen, maar moesten de hele dag op hun kamer blijven. Daar kregen ze ook hun eten aangereikt. Het balkonnetje is ongeveer één vierkante meter…
Een heleboel dagen en testen verder mocht mijn broer gister eindelijk weer naar buiten. Bijna twee weken had hij binnen moeten blijven. De hele dag tv kijken. Geduldig afwachten. Het was “heel lang en heel naar” (zo drukte mijn broer het uit). Ik wachtte hem op toen hij weer naar buiten kwam. Samen stonden we daar even in het zonnetje op het grote plein voor het grote gebouw. Wàt een moment!

We fietsten samen naar mijn huis. Ik had speciale broodjes voor hem gekocht, want dat vindt hij leuk. We volgden dezelfde routine als andere keren wanneer hij bij mij mag lunchen. Twee keer was het nu niet doorgegaan, dus fijn dat het weer kon. Maar het was natuurlijk helemáál niet hetzelfde als anders, want ook mijn broer was er vol van of hij volgende week wel weer zou kunnen komen. En of hij nog wel naar zijn werk mag. Hij is bang dat hij misschien wéér moet binnenblijven.

Dus de halve blijdschap van de broodjes werd alweer overschaduwd door de zorgen over de volgende ontwikkelingen. Alles voelt ‘half’ in deze tijd. En we maken ons allemaal zorgen. Ik neem aan dat jullie ook allemaal jullie eigen verhalen en frustraties hebben. Ik denk niet dat die op mijn (handwerk)blog gedeeld kunnen worden, maar ik vond het wel goed om nu iets te schrijven uit mijn eigen leven. Voor de herkenbaarheid.

En dan toch nog even de connectie met de foto. Het was een snelle foto, niet over nagedacht. Toen die mooie broodjes uit de oven kwamen, vond ik ze zo mooi dat ik er wel wat mee wilde, voordat ze opgegeten werden. Maar ik wilde m’n broer ook niet langer laten wachten. Een snelle foto dus. En dat kan ik jullie ook aanraden, als je iets bijzonders meemaakt. Zo’n snelle foto – ook als je verder geen andere foto’s zou maken – is dan tòch een goede herinnering aan een bepaalde gebeurtenis. En een mooi gehaakt kleedje kan natuurlijk op veel manieren gebruikt worden!