Aan het eind van de warme zomer pakte ik af en toe iets uit de kast en vroeg of m’n moeder het bijbehorende verhaal nog eens wilde vertellen. Dat waren mooie momenten en ik ben blij dat ik sommige verhalen nog eens heb nagevraagd. Zoals van het tinnen kannetje. Dit kannetje had ze al heel lang, nog vanuit de tijd dat ze onderwijzeres was geweest. En altijd stond het op een mooi plekje in haar huis. Tientallen jaren. M’n schoonzus vroeg of ze het een tijdje mocht lenen en schilderde het voor haar. Een geliefd tinnen kannetje.
Bij het verdelen van de spulletjes van m’n moeder kreeg ik het. En de encyclopedie (die nog van mijn grootvader is geweest) kreeg ik ook. We zoeken er niks meer in op, maar hij staat gewoon indrukwekkend in de kast.
En nu was het kerst. Er stonden hier allerlei spulletjes van m’n moeder in de kamer. En dat vond ik wel mooi!
3 gedachten over “Het tinnen kannetje”
Dierbare herinneringen!
Wat mooi,het kannetje,het schilderij van je schoonzus en de dierbare herinneringen ,die zo doorgegeven worden en een goed plekje krijgen!
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het fijn om sommige herinneringen te delen.