Hier was niemand
We hadden ons goed voorbereid waar we op deze zonnige zaterdag wilden gaan wandelen, en kozen één van de meest uitgestrekte gebieden van ons land (waar we vrij dichtbij wonen). En om de bepalingen zo goed mogelijk op te volgen gingen we extra vroeg op weg. Het was nog vroeg in de ochtend en nog koud. We waren op de uitgestrekte zandvlakte midden op de Veluwe.
Hier liepen we een aantal kilometers. Weidsheid, zo ver als je kijken kunt!
Onderweg praatten we over de situatie waarin ons land en de hele wereld terecht is gekomen. Het is zò ongelooflijk! Het beheerst ons allemaal en het legt ook een druk op ons. Het is fijn om dan even te ontspannen, op een plek waar de 1,5 meter afstand makkelijk nageleefd kan worden.
Na een tijdje werd het wat warmer, de sjaal kon af. We zaten op een bankje en lieten alles nog eens tot ons doordringen.
Toen werd het weer tijd om terug naar huis te gaan. De rest van de dag was er veel lawaai in de buurt en zaten we met de ramen en deuren potdicht. Op slechts 1,5 meter afstand (dat is gewoon aan de andere kant van de schutting) zaten vier kinderen urenlang keihard te schreeuwen. Dat vroege uurtje buiten had ik echt even nodig.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
3 gedachten over “Hier was niemand”
Er is verschil tussen het geluid van kinderen tijdens hun spel en het schreeuwen om het schreeuwen. Ik merk ook telkens weer dat ik het eerste wél acceptabel vind en het tweede niet. Het lijkt soms wel of ouders hun kinderen hierop niet meer corrigeren ofwel zelfs geen besef hebben van de overlast.
Gelukkig kunnen we er af en toe op uit, naar héél stille gebieden! Doen wij ook.
Groeten van Digna
Mee eens, dat ouders hun kinderen niet meer corrigeren. Ik begrijp niet dat ze er zelf niet kierewiet van worden, van continu dat geschreeuw om hen heen.
Ach, ze horen het waarschijnlijk niet eens meer. Zijn er zó aan gewend.. Ik vergelijk het met toen wij vroeger vlak bij het spoor woonden; toen hoorden wij de treinen ook niet meer; maar mensen die bij ons kwamen reageerden op iedere trein die voorbij kwam.
Wat allemaal niet wegneemt dat je er soms “horendol” van kunt worden; wij zijn dat kinderlawaai gewoon niet meer gewend…(“leeg nest, geen gekwetter meer”).
Sterkte, Margriet! En stort je maar lekker op de handwerkjes; dat mag dan een luxe tijdverdrijf zijn, we kunnen de problemen van de hele wereld toch niet oplossen, ook al voelen we ons nóg zo betrokken. Soms is het gewoon nodig om oogkleppen op te doen, anders komt er té veel binnen.
Groeten van Digna