Hofmaken
Iets meer dan twee jaar geleden kwam onze zoon z’n vriendin voorstellen. Het was een mooie ontmoeting, die we voor de gelegenheid maar lieten plaatsvinden op een paleis. Want zo’n eerste keer kun je nooit meer overdoen, dus dan maar gelijk in een mooie entourage. Daarna vierden ze kerst bij ons, maar ze waren wel wat gespannen. Ze was begonnen aan haar eerste baan, maar het zag ernaar uit dat de werkgever het niet helemaal slim aanpakte met de werk-vergunning. Zou dat wel goed gaan? Nee, het ging niet goed, en de immigratiedienst vond dat ze het land uit moest. Terug naar Amerika.
Twee jaar werkten ze allebei aan hun toekomst. Ze vlogen af en toe heen en weer om elkaar op te zoeken en skypten iedere dag. En toen was eindelijk de tijd rijp dat ze weer terug kon komen. Nu kunnen ze verder bouwen aan de toekomst. Vanavond kwam het stelletje voor het eerst bij ons op bezoek. Een hug en de woorden: welkom! Ik had lasagne gemaakt, vanwege de beeldspraak. Toen ik de schotel op tafel zette, zei ik dat we voortbouwen op de eerdere laag, en uitkijken naar nog veel nieuwe lagen in ons contact met haar.
Zo fijn om hen zo blij te zien! Twee jaren lange-afstands-verkering zijn voorbij. Nu tijd voor de romantiek. En die is ook van alle tijden.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
3 gedachten over “Hofmaken”
Wat een mooi happy end!
Amor vincit omnia schreef ik vroeger al eens in mijn schoolagenda.
Gisteren was ik op een gouden bruiloftsfeest.
Blije mensen, blije kinderen die dankten voor het warme nest waaruit zij waren voortgekomen.
Ik wens jullie zoon met zijn vriendin ook een gouden toekomst toe!
Dankje Ine! Aan het begin van de rit of na 50 jaar samen: mooi om met elkaar mee te leven.
Hoe toepasselijk…terwijl ik mijn reactie schreef vloog er een lieveheersbeestje op mijn scherm.
Ergens verstopt gezeten in een kier en nu op zoek naar de lente!
Ook een symbool van het nieuwe wat op ons wacht 🙂