Bij elk zonnestraaltje gaat het zonnescherm van de buren luid krakend naar beneden.
En bij elk zuchtje wind rammelt en piept het dan heen en weer.
’s Avonds wordt het zonnescherm dan knarsend en knetterend weer omhoog gehaald.
Ik hou niet van herrie, dus ik hou ook niet van zonneschermen. Althans nìet van het zonnescherm van de buren. Het is een ònding!
En zijn die zonneschermen dan eigenlijk wel nodig? Wat maakt het nou eigenlijk uit of je parket of je vloerbedekking een beetje verkleurt? Een béétje-mens-van-deze-tijd wil tòch elk jaar verbouwen of op z’n minst elk jaar andere gordijnen. Dus ja, het zal wel duidelijk zijn dat ik óók geen fan ben van al die busjes-voor-de-deur. Wéér een luidruchtige verbouwing in de straat… zucht….
Nou ja, soms is een blog wel fijn, kan ik even wat ventileren. Maar nu weer positief: ik heb een mooie hor!
En voor wie niet weet wat een hor is: zo heet het houten geval wat vroeger voor een plant op de vensterbank werd gezet. Zodat de plant zonder zonnescherm toch kon worden beschermd tegen al te felle zonneschijn. Mensen waren vaak zuinig op hun planten en zorgden er goed voor. Elke dag een beetje water uit het gietertje op het schoteltje, en een hor tegen al te felle zon. (Dat was nog eens een andere tijd dan elk jaar een verbouwing. Sorry, ik kon het niet laten.)
Horren waren in de handwerkwereld ook geliefd, omdat je er heel mooi een haakwerk in kon spannen. Het gaas van deze hor is weliswaar machinaal tot stand gekomen, maar het is evengoed een schattig tafereeltje. Toch opvallend dat je haast geen horren meer ziet! (terwijl….. nee, laat maar, punt is wel duidelijk…)
OK dan, deze hor is goed te zien: in m’n shop! Een schatje!
O Margriet, je brengt me aan het lachen met je verhaal. Prachtig!!
Eerlijk gezegd vind ik jouw hor ook veel mooier dan wat dan ook.
En jouw reactie geeft mij dan ook weer een glimlach! Bedankt!