IJsbal

Er dwarrelen wat sneeuwklokjes naar beneden. Niet zoveel dat de takken bedekt worden met een dikke laag. Maar wel genoeg om nog eens terug te denken aan deze foto, die ik maakte in december. Toen had het wel flink gesneeuwd. En om nog eens terug te denken aan die ene keer dat het had gesneeuwd toen ik veertien was. Daar heb ik de laatste maanden heel vaak aan teruggedacht, en het wordt hoog tijd om die herinnering maar weer eens af te sluiten. Misschien dat een blogje helpt.

Ik was dus veertien en zat op school. Het was winter en de sneeuw was allang vies en naar en hard geworden. Het was géén sneeuw waarbij je nou eens fijn een partijtje sneeuwballen gaat gooien. Het was keiharde ijsblubber geworden waar al honderden scholieren overheen hadden gelopen. Toch konden die jongens dat natuurlijk niet laten, en ze gooiden gewoon toch. Het was in de kleine pauze. Eén voltreffer kwam keihard tegen mijn gezicht. In een flits gebeurde het. Ik weet nog precies wáár, want ik heb het moment al honderden keren herbeleefd. Ik kreeg dus die kei- en keiharde ijsbal tegen m’n kaak en was heel even black-out. Toen ging de bel en iedereen stoof weer naar binnen. De lessen begonnen weer. Ik zag niemand die mij hielp, of die even een bemoedigende opmerking maakte. En daarom wist ik niks beters te doen dan óók maar naar de les te gaan. Het juiste lokaal kon ik nog wel vinden en daar zat ik dan. De leraar merkte niks, die draaide z’n lesje af. M’n kaak deed pijn en ik hoopte dat het afzakte. En na de schooldag ging ik maar gewoon naar huis.

Toen ik zeventien was begon ik wat kaakproblemen te krijgen maar daar besteedde eigenlijk niemand echt aandacht aan. En toen ik al een eind in de vijftig was kreeg ik een beugel. Dat was vorig jaar. Ik vertel jullie elke keer trouw wanneer ik weer naar die verre tandarts-kliniek ben geweest. Maar eigenlijk nooit wat er nou aan de hand is. Het punt is: dat wéét ook niemand. Ik heb alleen een leven lang vol gebits-gedoe achter de rug en deze tandarts doet fantastisch werk om de boel weer goed te krijgen. Ik ben blij met deze behandeling (ook al is het zwaar).

En soms, als het dan echt wel eens maandenlang zwaar is (zoals deze winter), en als ik dan een zachte sneeuwbal in m’n eigen boom hang, dan denk ik terug naar hoe het misschien anders zou zijn gelopen. Als toen iemand dat meisje van 14 had opgemerkt. Als toen die rotjongens was verboden om met ijsballen te gooien. Dan denk ik terug aan die onveilige school en aan die rotdag en aan die knetterharde ijsbal tegen m’n kaak. Dan huil ik even.

Maar daarna ben ik weer dankbaar voor de behandeling die ik nu krijg en accepteer ik alle sores eromheen. Het gaat de goede kant uit. Net als met de lente, die heus ook komt….