In al deze kleine huisjes hebben mensen gewoond

In alle oude huisjes hebben ooit mensen gewoond. En al die mensen zijn al gestorven. Daar staan we niet altijd bij stil. Maar soms wel. Mijn lief en ik waren in het Openluchtmuseum in Arnhem. Op dit mooie bosrijke terrein staan oude kleine boerderijtjes en arbeidershuisjes die elders in het land hebben gestaan en zijn verplaatst naar dit museum. Woninkjes waarin mensen hun vaak moeilijke levens leefden en daarna stierven.

We stonden onder een afdakje toen we werden gebeld door een goede bekende, die dominee is en net voor het eerst had meegemaakt dat iemand stierf. We luisterden naar het verhaal. Het was mooi geweest en vredig. De woorden die waren gesproken hadden rust gebracht. Maar het was ook intens. En tegelijk ook bijzonder. Een soort ‘voorrecht’ om dat mee te mogen maken. Het einde van iemands leven. Weten dat je tot steun bent geweest. Zien hoe iemand het leven loslaat. Los mòet laten, maar ook los kàn laten, in vrede en overgave.

We stonden daar onder ons afdak. Ik keek naar de kleine huisjes. Waar vroeger mensen hebben geleefd. Ook voor hen kwam het moment dat de tijd op was. Dat ze stierven.
Ook voor ons was het een intens moment om daar zo te staan. Te luisteren. Te overpeinzen.
Voor ons is het nog levenstijd. Maar op oudejaarsdag is het goed om te denken aan ouderen en anderen voor wie het levenseinde nadert.
En wat is het mooi dat er zoveel goede zorg en nabijheid is voor velen van hen.