In Flaanders’ fields

De grond rond de loopgraven in de Eerste Wereldoorlog was grondig omgespit, verwoest en besmeurd door de gevechten en bombardementen. En nu, honderd jaar later, ligt alles er rustig en vredig bij. Afgezien van de vele begraafplaatsen die overal bij de dorpjes liggen, is het nu een lieflijk landschap. Na een lang weekend in Ieper vertrokken we weer. Net buiten de stad gingen we nog even een weggetje in, voordat de snelweg de rest van de reis zou bepalen. We keken uit over de Flaanders Fields, de Vlaanderse Velden. Ik wilde nog even daar staan en kijken en denken aan het gedicht wat ik de vorige dag in het museum had gelezen. Het heet ‘In Flaanders’ fields the poppies blow‘.

De klaprozen (of poppies) moeten tòen ook overal gebloeid hebben, toen Major John McCrae het gedicht schreef. De poppies bloeien altijd overvloedig op omgewoelde grond. Later werden de klaprozen symbool voor de vele doden bij deze groteske oorlog. Rood als symbool voor het bloed van de gevallenen, en het binnenste zwart van de bloem, in de vorm van een kruis, als symbool voor de rouw.
In gedachten zag ik het slachtveld voor me, op het plekje waar we stonden. “We are the dead. Short days ago we lived…”

Het wereldberoemde gedicht werd al vrij snel na de oorlog vertaald en ik geef twee regels van het laatste couplet weer:

“Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,
verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held”

Nu was ik zoiemand die ‘na hen leeft’. Honderd jaar na hèn.
En ik ben iemand die ‘na m’n moeder leeft’. Twee weken na háár.

Gisteravond kwam ik weer thuis.
Ik probeer m’n handwerkjes weer te zien.
Het is wel omschakelen.
Als eerste handwerkje zie ik klaprzozen….

M’n moeder ligt in het graf en m’n dochter woont nu in Ieper. Life events.