Indringende beelden

Na een bezoek aan Hilversum fietste ik weer terug naar het vakantiehuisje. Ik had haast, want het begon te regenen. Toch stopte ik abrupt, toen ik langs de grote displays fietste die voor een museum stonden opgesteld. Binnen kon je nog meer winnende press-foto’s bekijken. Toen ik er op de heenweg langs fietste, had ik gedacht: “Daar staat m’n hoofd niet naar.” Maar nu, komende van de andere kant, zag ik als eerste die foto van dit kind. Toen stapte ik tòch even af.

Arm kind. Ze heet Diana, las ik. Ze is één van de 20.o00 vluchtelingen die in kamp Moria afwacht wat er verder met haar gaat gebeuren. Wat er over haar besloten wordt. Ze kan niks. Behalve een gezicht geven aan de uitzichtloze triestheid. En dat laatste ook alleen maar omdat er toevallig net iemand langsliep met een camera en omdat er later een jury was die deze foto uitkoos.

Achter haar een paar gebreide lappendekens. Ongetwijfeld met veel liefde gebreid. Misschien wel door een Nederlandse breisters die zo graag iets wilde dòen. Ik hoop dat dit meisje de boodschap die in die kleurige deken zit verpakt begrijpt. Maar het is niet genoeg. Hoe moet zij nou verder leven?

Ik fiets weer verder. Het regent. Ik zet een kopje koffie in het vakantiehuisje en ga weer verder met het lezen van mijn stapel oude kranten. Op vakantie neem ik altijd een stapeltje mee. Met daarin foto’s en reportages van nog veel meer leed. Rampen en ellende.
Mijn eigen breiwerk ligt nog steeds onaangeroerd in m’n tas. M’n hoofd staat er nog niet naar.