It was like a fairytale

It was like a fairytale. It really was. It was just unreal. But now that I unload the pictures, I know that it was real after all. It was so beautifull! I’ll tell you about what I experienced this afternoon.

Familie uit een ver land is op doorreis naar een ander ver land, om daar hulpverleningswerk te doen. Voor vandaag waren we uitgenodigd voor een ontmoeting die gelijk ook weer een afscheid is. De twee meisjes uit het gezin waren al een dag bij mij op bezoek geweest, en toen had ik alles uit m’n kasten gehaald om hen te laten zien hoe leuk het is om te handwerken. “Ze hebben het er nog heel lang over gehad”, zei hun moeder nu tegen me. Nu was het hùn beurt om mij te entertainen. En dat deden ze!

Na de eerste gezelschaps- en bijpraat-ronde in een grote huiskamer was het tijd om te wandelen in het naburige bos. Daar liepen we dan. Het werd steeds vertrouwder. En steeds warmer. En steeds mooier.
Het was doodstil in het grote dennenbos. Alleen wij als familie liepen daar in de hitte. Toen kwam het ene meisje op dreef. Mijn broer en ik liepen naast haar. Ze vertelde in het Engels het hele verhaal van Narnia. Van Lucy die als eerste door de kledingkast in het sprookjesland terechtkwam en weer terugkeerde en daarna gingen alle vier de Narnia-kinderen door de deur en beleefden allerlei avonturen. Ze ontmoetten the witch maar gelukkig ook Aslan. Het meisje van acht vertelde en vertelde en ze zat helemaal in het verhaal. Ze vergat geen enkel detail en alle herinneringen kwamen weer bij me terug want ik ken de boeken nog wel van vroeger. It was just amázing to listen to her.

Toen kwamen we bij een vijver midden in het bos en we stonden op een brug en we maakten een familiefoto. Een ontmoetingsfoto en een afscheidsfoto. It really was like a fairytale om daar zo te staan. De rest van het gezelschap liep alweer door, maar ik legde nog even een gehaakt rondje op het stenen muurtje. Het meisje van acht keek me met grote ogen aan en dacht nu dat ik ook een sprookje opvoerde. Ze had niet gezien dat ik het uit m’n kleine tasje had gehaald. We stonden daar samen en keken naar het stille water en ik had m’n foto nog wel wat mooier gewild, maar het wonderlijke moment was alweer voorbij. Het stille moment om daar samen met een levenslustig meisje van acht te staan en te weten dat ik haar voor lange tijd niet meer zal zien.

Het leven is geen fairytale. There’s work to do. There is people to help. Het kleine meisje heeft ouders die willen gáán. Het kleine meisje kent het sprookje van Narnia: there’s people who are caught and need te be set free!

I will always remember this moment in time, that I stood there with her.