In de kersttijd wil ik bomen zien en dan maakt het niet uit of het een grijze miezerige dag is. Ik fiets even naar paleis het Loo. Nieuwe kerst-dingetjes die ik net ergens heb gekocht, laat ik vaak gewoon in m’n tasje zitten. Er is altijd wel een plek voor een accentje.
De kerstmarkt sluit niet aan bij de eerdere verkoping vlak naast het paleis. De EO-kerstmarkt is nog niet begonnen. Alleen een medewerkster van het programma “Ik mis je” is er al en ziet mij een foto maken en maakt even een praatje. “Gister wel druk, mensen konden hun verhaal vertellen over hoe ze een geliefde missen met kerst. Daarna een briefje in een glazen kerstbal.” Mooi initiatief, vind ik. Kerst is ook Missen.
Mensen Missen. Misschien mensen die in de negentiger jaren volop genoten van het leven en bijvoorbeeld meededen met de mode van tòen, om allerlei eigentijdse kerstversieringen te maken. Zoals denneappels van gevouwen lapjes. Als je dan later zo’n object weer ziet, denk je ook weer aan degene die het maakte.
Dit jaar waren er nauwelijks versieringen op het stallen-plein van paleis het Loo. Altijd handig om dan zelf iets bij je te hebben. Ik hang graag m’n meegenomen dingetjes ergens op. En juist prima: het hoeft niet zo overdadig.
Vooral wanneer het gemis nog vers is. Dan is sober juist goed.
Sterkte toegewenst aan degene die iemand missen. En ik wens je toe dat je ook ergens je verhaal kunt vertellen.