Ook op de tweede zondag van de hevige corona-crisus bleven de kerken dicht. Die markante gebouwen, waarvan de spits naar de hemel reikt, en op de vloer ruimte is voor honderden mensen: vandaag dicht.
Die eeuwenoude gebouwen, die al honderden jaren hebben vastgehouden aan vaste uren waarop mensen bij elkaar konden komen: vandaag niet.
Die mooie gebouwen, vol kroonluchters, hoge gewelven, betekenisvolle ornamenten en galmende akoustiek: vandaag ongebruikt.
Maar de ware kerk bestaat gelukkig niet uit hout en stenen. De ware kerk bestaat uit mènsen die elkaar kennen, voor elkaar zorgen, met elkaar meeleven en met elkaar naar een bemoedigende boodschap luisteren. Dat kon gelukkig vandaag ook via de lucht. Zo reikt de spits van die onzichtbare kerk gelukkig nog steeds naar de hemel.