Kerst en gemis

“Ik ga dit jaar geen kerst vieren zonder aan Zillebeke te denken”, schreef ik in een vorig blogje. In Zillebeke staat een monument voor de doden van honderd jaar geleden. Daar lagen bloemen van iemand anders. De wind had ze weggewaaid en ik legde ze weer terug.

Ik ga dit jaar ook geen kerst vieren zonder aan mijn moeder te denken. Zij overleed dit jaar. Een begraafplaats is een heftige plek om ook terug te denken aan je eigen gemis. Iedereen doet dat. Vóór ons hadden ook anderen dit monument bezocht.

Ik heb heel serieus overwogen om een paar weken te stoppen met bloggen. Even niet nadenken over hoe ik iets formuleer. Even niet nadenken over wat ik deel en niet deel. Het zou wel het makkelijkst zijn. En het rustigste. En het leek me wel lekker, even een blogpauze. Maar ik heb besloten om toch door te gaan. Ik ben het zo gewend. En juist nù is het ook wel goed om wat te delen. Want ik besef maar al te goed dat verdriet en gemis universeel is. Mijn blogjes brengen soms herkenning.

Terugdenken aan mensen die je liefhad is universeel. Iedereen doet dat. Vooral rond feestdagen. Voor onze familie wordt het de eerste keer kerst zonder mijn moeder. Ze was al die jaren zò aanwezig! Ze heeft zòlang een grote plek gehad in ons leven. Dit jaar is dat voor het eerst anders. Ze is in onze herinnering.

Ik vind het ook wel mooi. Verdriet deel je. Bij een monument raap je iemand anders’ bloemen op. Jullie lezen mijn verhalen, zien mijn foto’s, en schrijven soms iets terug. Dan lees ik hoe het bij ànderen ging. Verdriet deel je. Dat is de goede manier.

Dus ik blijf elke dag nog wat schrijven, maar misschien wel wat minder de komende tijd. Omdat het ook wel lekker is om even afstand te nemen na een druk jaar.