Kerstavond

“Jozef, is het nog ver?”
Het zit nòg in m’n hoofd, hoe de juf (van de openbare school) het kerstverhaal vertelde. Maria was zo moe. Ze was samen met Jozef op weg naar Bethlehem. De reis was lang. En ze voelde dat het kindje bijna ging komen. Gelukkig kon ze op de ezel zitten. Maar dan nòg, het was zo koud en vèr…
Toen ze eindelijk aankwamen was er geen plaats in de herberg. Maar ze vonden nog een plekje. Daar kon het kindje komen.

Deze week was het in het nieuws of het kerstverhaal nog wel wordt doorverteld. Steeds minder. Als het wèl wordt verteld, kan het zomaar vijftig jaar later nòg in iemands herinnering zijn. En zéker omdat het kerstverhaal zo centraal is in de geschiedenis, in de kunst en in de actualiteit, is het goed als iedereen het een keer hoort. Dat oude verhaal, om te vertellen, om doorgeven en/of mee te beleven!

Op vele manieren is het verhaal ook uitgebeeld. Ook in kruissteek en in patchwork. Ik vond een mooi geborduurd tafereeltje, wat vast ooit verwerkt is geweest in een kerstkaart. Iemand wilde niet de hele kaart bewaren, maar wel het borduurwerkje. Gewoon de schaar erin. Ik besloot om dat rafelrandje niet bij te knippen. Het is zoals het is. Net als dat patchworkje, wat niet helemaal recht is. Zo is het gewoon. Allemaal handwerk-uitingen van betrokkenheid. Het zijn zichtbaar gemaakte verhalen, afgeleid van het grote kerstverhaal.