Tussen bestelling en ophalen liggen soms een aantal dagen. Soms een week, soms wat langer. Ik vind het altijd leuk als iemand aangeeft iets te willen ophalen en ik heb dan ook ruim de tijd om de bestelling vast op te zoeken en klaar te leggen. Dit keer was het een Hongaars kleedje wat iemand had besteld. Dit kleedje had ik al vanaf bijna het begin in m’n shop en vond ik zelf heel mooi. Nadat ik het kleedje had opgezocht, kon het nog een week op een tafeltje liggen, totdat vanmiddag de bel ging.
Ik had er nog een foto van gemaakt, maar terwijl ik daarmee bezig was sprak ik mezelf toe dat ik dat beter niet kon doen. “Want dan heb je straks weer een foto waar je niks mee doet”, aldus mijn interne dialoog. En zo gaat het heel vaak. Ik vind van mezelf dat ik streng moet zijn: géén foto’s van handwerken die ik al eerder heb laten zien. Maar soms heb ik een zwak moment, en doe ik het toch.
Ik deed de deur open, we maakten een praatje en dat duurde ruim een uur. “Nu moet ik eten koken!” zei ik en toen namen we weer afscheid. Ze nam het kleedje mee, en ik hoop dat ik nog eens te zien krijg wat ze daarvan gaat maken. Want vooral die oudere handwerken, die al vanaf het begin in m’n shop staan, die hebben iets speciaals. Dus vandaar dat ik het kleedje uitzwaai met een passende foto.
Typisch voor dit soort kleedjes is dat er is geborduurd (in de doorrijg-techniek) op geweven stof met een symmetrische streepverdeling, in kleuren die niet méér kunnen contrasteren dan dit.