Kleine paarse raketjes

Begin dit jaar wilde ik eigenlijk wel eens een tijdje stoppen met nieuws kijken. Maar eerst nog even de decreten van die nieuwe president in Amerika volgen. En toen eerst nog het volgende wat zich aandiende. En daarna weer het volgende. Witte rook? Moet ik ook even zien. Kabinet gevallen? Wil ik niet missen. En zo ging en gaat het maar door. Uiteindelijk is het me gelukt om twee weken geen nieuws te volgen en daarna vond ik het weer allemaal te belangrijk en kon ik het niet laten om te kijken.

Nu dan weer raketten over en weer, tussen twee I-landen. Veel te spannend, deze escalatie. De hele dag door even kijken, want het houdt me bezig. Net als iedereen natuurlijk. Ik merk dat het impact op ons heeft. Het drukt op ons.

Wandelingetje in de wijk, is altijd goed. Vorig jaar ontdekten we bij de waterpartij vlakbij huis een hele lading orchideeën. Kijken of ze er weer staan, en jawel! Als kleine paarse raketjes die de lucht in willen. En dan denk ik alweer aan al die duizenden mensen die hun woonwijken gebombardeerd zien. Overal puin en chaos, verwoesting en verschrikking. Daar denk ik dan weer aan, wandelend in de nette woonwijk waar de orchideeën staan te bloeien. We gaan wel door met ons eigen leven, maar het is toch steeds in onze gedachten, al dat verschrikkelijke nieuws.

Waren alle raketten maar van paarse bloemetjes.