Kussen in kelimsteek

Het is wennen aan een lege stoel, als er iemand is overleden. Die stoel, waar hij of zij altijd zat: nu een lege plek. En dat kussen wat er zo mooi in stond: nu niet meer nodig. Ik vind het fijn om sommige handwerken nog te kunnen fotograferen, voordat ze definitief op andere plekken terechtkomen. Nog één keer die combinatie van de makkelijke stoel en het kelim-kussen wat al zo lang in de familie was.

Het went ook best wel snel, dat m’n moeder is overleden. De eerste emoties zijn tot rust gekomen en we zijn allang weer een heel eind verder. De stoel moet nodig weg, en ook allerlei andere dingen. Ik voel me ook bevoorrecht dat er zoveel tijd is om nog wat foto’s te maken, en om zonder al teveel tijdsdruk te helpen om het huis leeg te maken. Even een foto en dan hup weer verder.
Gister was ik met m’n zussen in ons ouderlijk huis. We hadden ineens zin om nog een tijdje te praten en dat kon gelukkig. M’n oudste zus had dit kussen al even mee naar huis gehad, maar bracht het weer terug. O, dan neem ik het wel mee, zei de jongste zus. We hebben alledrie die handwerk-liefde ontwikkeld door de handwerken die we zo lang om ons heen hebben gezien. Dit kussen is gemaakt in kelim-steek. De specifieke patronen die bij deze steek horen worden extra krachtig door deze typische steek van twee hokjes schuin omhoog en dan één hokje naar beneden weer uitkomen. Ik wil dat nog wel eens laten zien in een later blogje. Maar nu eerst zondag: fijne dag gewenst!