Kussen op Hardangervidda

Mensen hangen slotjes aan de bruggen over de Seine.
En ze krassen hun namen op picknicktafels en in bomen.
Overal waar mensen komen hebben ze de neiging om iets van zichzelf achter te laten. Het is een soort “I was there” statement.
In Noorwegen zagen we op de hoogvlakte een andere manier waarop te zien was dat hier al veel anderen zijn geweest. Op plaatsen waar dat kon waren hoopjes stenen achtergelaten. Je zoekt wat stenen en maakt er een torentje van.

De meest voorkomende manier om zo’n Kijk-daar-was-ik-boodschap te visualiseren is natuurlijk het maken van een foto. Dat doet iedereen. Op bijzondere plekjes maak je een selfie. I was there!

Bij het zien van al die stenen-stapeltjes bedacht ik dat mijn kussentje op bijzondere plekjes eigenlijk ook een I-was-there-boodschap vertelt. Het is begonnen om handwerk te fotograferen in passende of contrastrijke omgevingen. En het is nu uitgegroeid dat ik er eerst over nadenk wat ik meeneem. Dit oude patchwork kussen had ik speciaal meegenomen omdat ik dacht dat die felle kleuren wel lekker zouden contrasteren daar in de ruigte.
En dat klopt!

Terwijl ik aan het mijmeren was, bouwde mijn lief de mooiste stapel van het plekje! Het was een hele toer om daar te komen (vanaf de auto), om niet uit te glijden op de rotsen, om het fototoestel droog te houden, om te zorgen dat m’n vingers niet bevroren. Maar hier is dan mijn foto!
Ons statement: we were there!
En een zondagse groet: kussentje voor de rustdag!