Kussen van een geborduurd leesplankje

Van een onafgemaakt borduurwerk maakte ik een paar jaar geleden een kussen. Eerst maakte ik het borduurwerk af, want de borduurwol zat er gelukkig nog bij. En daarna een mooie ribfluwelen achterkant erachter, vulling erin en dat was dan mijn herfstkussen. Dat had meer met het toeval te maken, omdat het kussen net in de herfst klaar was. Maar er zit ook wel wat in: rond de herfstvakantie hebben kinderen die leren lezen de eerste beginselen meestal al wel geleerd. En dan na de herfstvakantie weer fijn verder. En dat lijkt me heel wat beter dan op school te moeten leren griezelen, zo eind oktober. Dat is dyslexie-bevorderend, zo weten wetenschappers nu, want dat gegriezel verstoort het leer- en leesproces.

De onderwijzer Hoogeveen bedacht aan het eind van de 19e eeuw een leesplankje, wat later nog een paar keer gewijzigd werd. De methode die met de woorden aap, roos, zeef begonnen, wordt de katholieke versie genoemd. Zijn uitgangspunt was dat scholieren leerden woorden te ontleden in klanken, en dat ze leerden dat door het samenvoegen van klanken woorden konden worden gemaakt. Het leesplankje van Ligthart (met tekeningen van Jetses) werd veel beroemder (aap, noot, mies), maar voor geschiedenis-geïnteresseerden is het dus leuk om te weten dat het leesplankje van Hoogeveen het eerste was.

En handwerk-geïnteresseerden? Ik kreeg (van m’n zus) een ander borduurwerk om in m’n shop te plaatsen. Dit hoef je dus niet zelf eerst af te borduren, maar kan zò gebruikt worden om een kussen van te maken.