Kussentje in de sneeuw

Vrijdag was er weer een laagje sneeuw, zondag is alles weer weg. Maar ik wil m’n kussentje toch graag nog even laten zien. Hoewel de motieven oosters zijn, is het kussentje vermoedelijk toch Nederlands. Er zit ook nog een verhaaltje aan vast. Ik zag dit kussentje een keer in een kringloop en was na één blik al besloten: “Die wil ik!” Er zat geen prijskaartje aan, alleen een stukje plastik waar het kaartje aan vast had gezeten. Ik stond ermee in de hand en er liep net een medewerker voorbij en dus vroeg ik wat dit kussentje koste. “Die mag u niet kopen, zei ze streng, want er zit geen prijskaartje aan.” “O, nou, dan verzint u toch een prijs”, probeerde ik vriendelijk. Bij mezelf had ik toch al wel bedacht dat ik heus de volle prijs wel wilde betalen, want zo’n mooi kussen zie je niet vaak en deze wilde ik echt graag hebben. “Nee, geen sprake van, zei ze streng. Iemand heeft het prijsje ervan afgetrokken en nu moet het eerst weer terug naar de prijsafdeling.” “Maar ìk heb dat toch niet gedaan! protesteerde ik. Nou kan ik het niet kopen omdat een ander het prijsje eraf rukt.” “De mevrouw had nu het kussentje in de hand en werd steeds strenger en stelliger. “Niks aan te doen, u mag het niet kopen. Dat is ons beleid. Want er wordt hier veel te vaak prijsjes afgerukt en dan willen mensen zelf prijzen maken. Nu moet het eerst terug naar de prijsafdeling. “Maar wanneer kan ik dan terugkomen om het wèl te kopen?” vroeg ik. In mezelf zuchtte ik om de extra fietstocht, maar die zou ik er wel voor over hebben. “Volgende week” zei de medewerkster streng, terwijl ze duidelijk liet merken geen zin meer te hebben in het gesprek. “Maar bewaart u het dan wel voor me?” En eindelijk werd ze iets toeschietelijker. “Ja, in dit hok. Daar mag u er om komen vragen. Weet u wat, dan noteer ik uw naam wel.”

Een week later fietste ik dus weer terug naar de kringloopwinkel, die zo graag wilde dat hun klanten ook in een kringetje lopen. Ik liep naar het hok en vroeg om het kussentje. “Er staat een naam op een briefje bij”, zei ik nog behulpzaam. De medewerker (een ander) zocht het hele hok af maar kon niks vinden. Teleurgesteld draaide ik me om. En toen zag ik het ineens: dáár lag het weer! En er zat nu een prijsje aan. Eén euro! Hoe bestaat het!

Twee dingen begrijp ik niet.
1. Waarom niemand anders dit kocht voor slechts één euro. (ik ben er superblij mee, echt oud handwerk in de door mij zo geliefde motieven).
2. Waarom die kringloopwinkel zo kinderachtig doet. Moet ik opgevoed worden om geen prijskaartjes eraf te trekken? Willen ze mij graag heen en weer laten fietsen voor één euro?

Ach, zulke verhalen had ik allang moeten vergeten. Maar misschien hou ik wel van verhalen vertellen….

Het kan ook veel korter: Mooi kussentje hè?