Kwetsbaarheid

De foto is van vorige week, het verhaaltje wat ik erbij wil schrijven is van gisteravond, maar het onderwerp speelt al mijn hele leven. Kwestbaarheid. Dat is het onderwerp: kwetsbaarheid. We zijn kwetsbare mensen, ja toch? En we lopen allemaal butsen en deuken op. Lichamelijk en psychisch. En dan moeten we wegen vinden om daarmee om te gaan. Soms moeten we dreunen incasseren en soms moeten we dingen accepteren die we oneerlijk vinden. Soms worden we boos en soms trekken we ons terug. Dat heeft met onze aanleg maar ook met onze voorbeelden te maken: worden we boze en verontwaardigde mensen of worden we stille en teruggetrokken mensen? Maar welke richting we ook uitgaan, één ding staat bij iedereen bovenaan: we willen zo graag begrepen worden.

Weet je wat pas echt moeilijk is? Als je je hele leven niet begrepen wordt. Omdat je anders bent dan de andere kinderen in de klas. Je krijgt een stempel. Moet naar een andere school. Soms zelfs het huis uit, om ergens anders opgevoed te worden. Vroeger deden ze daar niet zo moeilijk over. En wat er dan allemaal op die andere school gebeurt? Daar hadden die ouders niet altijd zicht op. Het kind kwam in de weekenden thuis, praatte niet veel en je kwam er niet achter. Misschien werd het kind op dat internaat wel in een donkere kast gestopt. En kon het er niet over praten.

Zulke dingen gebeurden, veertig, vijftig jaar geleden. Als we er op terug kijken zou je die “opvoeders” wel willen aanklagen. Maar daar moeten we nu maar niet meer teveel energie aan verspillen. Belangrijker is dat de dingen na tientallen jaren eindelijk eens benoemd kunnen worden. Wat hebben sommmige mensen als kind geleden! Geen wonder dat ze kwetsbaar zijn. En dat ze hun afweermechanismes tot in de perfectie hebben ontwikkeld.
Gisteravond hadden we een goede avond met mijn familie. Onder leiding van een deskundige spraken we over mijn gehandicapte broer, die vroeger zoveel heeft meegemaakt. Hij was een beetje anders, maar door de behandeling werd hij nog veel meer anders. Dat kreeg een naam, een diagnose. En daar zit je dan de rest van je leven mee. Ik ben er altijd een fel tegenstander van geweest, tegen die etikettenplakkerij. En ik ben blij dat de tijden veranderen. Ook mensen met een autisme-stikker wordt nu eindelijk recht gedaan. Eerst maar eens vragen hoe vaak ze vroeger in de kast werden gestopt, voordat je met je stikkers komt. Stelletje sukkels!

Het mooiste wat we gisteravond als familie te horen kregen was: “Jullie broer is een toffe vent!” Wat was het heerlijk om dat te horen. Een kwetsbaar mens, maar wel mijn broer!