Het kanaal verbindt het dorp waar ik m’n tienertijd doorbracht en de stad waar ik nu woon. De weg langs het kanaal is altijd mooi. Vandaag reed ik er weer, op weg naar m’n moeder. We haalden herinneringen op aan het ongeluk. Op de heenweg stapte ik uit op het plekje en deed wat ik al zoveel jaren heb gedaan. Even daar zijn. Kijken naar de plek waar het gebeurde. Herinneringen boven laten komen. Denken aan vroeger en denken aan nu. Meestal wil ik dan even wat te doen hebben, want je gaat niet zomaar een kwartier daar staan. Dus pak ik iets wat er in de auto ligt en fotografeer wat. Daarna rijd ik dan weer verder en dan voel ik dat het me goed heeft gedaan om daar even te zijn.
Op de terugweg reed ik er weer langs. Nu ging ik één brug verder, en daar was de sneeuw helemaal weg. Net als de emoties, die waren ook weer weg. Ze waren er geweest, en ik had ze de ruimte gegeven en nu waren ze weer weg. Het was weer rustig. Net als de weg. Zie je dat picknickbankje achter de eerste dikke boom? Daar liep ik naar toe. Ik vond nog een gehaakt kleedje in de auto en dat ging helpen om al die lijnen te benadrukken die ik zag. Lijnen en strepen van water en wegen . Van planken en paden. Mijn pad gaat ook weer verder. Herinneringen mogen er zijn, en ze op bepaalde dagen naar boven laten komen is goed. Maar dat heb ik niet altijd geweten hoor! Daar heb ik ook jaren over gedaan. Bij het schrijven van dit blogje dacht ik: misschien hebben jullie er ook wat aan. Op bepaalde dagen teruggaan naar die plek. De plek die eerst zoveel emoties opriep en waar je later rust mag ervaren.
Mooi beschreven, Margriet. Ik wens je een goede week!