Levensboom in de mist

Het huisje in Noorwegen waar we een week in verbleven had een pràchtig uitzicht over het dal. We berekenden dat je wel 30 kilometer kon kijken. Maar soms zag je niks. Vanuit de verte zagen we de mist de berg op kruipen en een half uur later zat het dan helemaal dicht. Niks meer te zien.

Een jaar geleden borduurde ik tijdens een weekendje-weg een rode levensboom. En toen kreeg ik een telefoontje dat m’n  moeder plotseling was overleden. We gingen gauw terug naar huis. De geborduurde levensboom stopte ik in de kist en werd met mijn moeder begraven. Nu was het een jaar later. We gingen op vakantie, en beleefden dat ook een beetje als de afsluiting van een rouw-jaar. Ik had zin om opnieuw een gestileerde levensboom te borduren. Ik borduurde terwijl de mist op me afkwam en weer wegtrok.

Het was heerlijk om daar een week op een berg te zitten. Wolken en mist aan me voorbij te zien trekken. Op de ruige rotsen te zitten en de rust en stilte te ervaren.
De dingen te overdenken. Een levensboom in de mist te borduren. Te weten dat er een levensboom ìs!