De dood is overal aanwezig in het landschap. Overal in de Westhoek (België) zijn begraafplaatsen waar slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog liggen begraven. We fietsten langs vele gedenkplaatsten, en we praatten erover dat het er zò veel waren dat al snel na de oorlog besloten was dat ze niet gerepatrieerd konden worden. En zo stromen nog steeds, honderd jaar later, mensen van over de hele wereld hier naar toe, om de doden in hun familie in de absurde geschiedenis te gedenken.
Veel mensen kopen kleine houten kruisjes, en leggen die dan op een monument. Soms met de naam erop van de oudoom die ze nooit gekend hebben. Ik legde even een kantkloskruis op het monument. En dacht ook aan m’n eigen rouw. Het was een passende omgeving, waarin ik volop ruimte vond.
Ruimte, en ook letterlijk: uitzicht. Hier zaten we, vóór het monument op Hill 62. In de verte ligt Ieper. Wìj mochten picknicken! Op zo’n moment denk je er dan aan hoe ieders leven door veel factoren wordt bepaald. Factoren die veel met de tijd en het land te maken hebben, waarin je bent geboren.
We wilden nèt het oude picknickkleed neerleggen (dat had ik vroeger eens voor m’n dochter gemaakt) toen drie vliegtuigen in formatie overvlogen, precies boven het monument. Het was zò plotseling, en het maakte zòveel lawaai dat ik schrok. En van de schrik moest ik huilen. Ik dacht aan m’n moeder. Ze had zo vaak verteld hoe bedreigend het was dat de vliegtuigen in de oorlog overvlogen. Nu ervaarde ik daar iets van. Het was weliswaar een andere oorlog, maar het was een intens moment.
Rouw en rust in het landschap.
Er lag een gastenboek bij het monument. Daarin schreef ik mijn naam en de woorden ‘in mourning’.
(Dit jaar is het precies honderd jaar geleden dat de WO I eindigde, en dat wordt in de Westhoek groots herdacht. Ik zag verschillende affiches langs de weg me de woorden “Living history” en daar komt de naam van dit blogje vandaan.)
Wil je reageren?